Iemand waar ik nog niet zo erg vaak, bedenk ik net, over geschreven heb is mijn grootvader aan vaders kant. De brave man is ondertussen al 29 jaar overleden en ik draag zijn voornaam als mijn 2de voornaam. Eigenlijk wel grof van me dat ik hem nog niet zo vaak op mijn bescheiden blogje betrokken heb. Maar bij deze maak ik het een beetje goed.
Mijn grootvader was een eenvoudige man. Hij was metser destijds, was naar verluid goed in zijn vak, en hij deed geen vlieg kwaad. Nee ik overdrijf niet, hij was werkelijk een brave man, die slechts in extreme situaties eens zijn stem liet horen. Hij klaagde zelden tot nooit, zelfs niet op het einde op zijn ziekenbed. Hij lag overduidelijk onder de sloef van mijn grootmoeder zaliger, maar hij schikte zich in die rol. Ik kan niet van de ervaring meespreken, maar in een gezinssituatie is het vaak ergens zo dat er één iemand de leider van het gezin is. Zolang die dominantie maar goed wordt gebruikt is het best OK volgens mij.
Nu, tot zover mijn introductie. Toen ik nog een klein ventje was, zag ik dat mijn grootvader een verrekijker had. Hij had namelijk de hobby, als je het zo mag noemen, om af en toe met zijn verrekijker het landschap te verkennen. Ik kan me nog zéér goed voor de dag halen dat ik met die verrekijker net als hij vaak naar de lokale West-Vlaamse velden heb gekeken, of naar die ene duif op de nok van het dak die zijn veren zat te kammen tijdens een rustpauze. Ja, of misschien eens gniffelend naar die buurman die met zijn dikke pens het gras aan het afrijden was, … dat zal ik misschien ook wel eens gedaan hebben. Het lijkt me sterk dat ik dit nooit zo gedaan hebben. 🙂
Nu is het zo dat mijn grootvader altijd gezegd heeft, tegen mijn vader, dat wanneer hij zou overlijden, dat die verrekijker voor John (ik dus) ging zijn. Jaren aan een stuk heeft die verrekijker in een kast in mijn ouderlijke huis gestaan, heeft het zelden het daglicht gezien. Maar sinds vorige week staat die nu in een kast bij mij thuis, en ik moet zeggen … ik ben daar erg blij om.
Het ding moet geloof ik, … en ik overdrijf niet … minstens 50 jaar oud zijn. Naar moderne standaarden is het een oud ding. Het heeft geen Wifi, Bluetooth of spraaktechnologie snap je? Nee ik overdrijf een beetje, want ik geloof niet dat verrekijkers dit überhaupt hebben. Ik wil gewoon aantonen dat dit model naar moderne standaarden zéér ouderwets moet zijn nowadays, maar dat het zovele jaren geleden geen goedkope aankoop was.
Maar, het is gek. De geur van de tas waarin de verrekijker zit, dat eigenlijk compleet versleten is aan het deksel, ruikt nog precies zoals ik het me als klein ventje kan herinneren. Net alsof die specifieke geur de tand des tijds heeft overleefd. Het ruikt oud maar vertrouwd. Ik moet nog altijd mijn bril afzetten om het ding te kunnen gebruiken en ik ben nog altijd bang om het laten vallen. *zucht*
Ja, ik ben wel een sentimentele man soms. Ik hecht af en toe aan weinig dingen waarde, maar net zoals ik ooit schreef over “zilverpapier“, is dit een 2de relikwie uit mijn eigen familiale geschiedenis waar ik net véél waarde aan hecht. Ongeacht hoe oud of hoe gedateerd het ook mag zijn.
Bron afbeelding: John
O ja nonkel Maurice een zeer aangename en kalme man ,juist gelijk ons pa ( Victor ) en ja als het erop aankwam zouden ze eens uit hun sloffen schieten maar dat gebeurde zelden .altijd klaarstaan voor iedereen en werken voor het gezin .je was altijd welkom en we hebben dan ook vele zondagen bij elkaar doorgebracht in de meiboomstraat . Wist je dat mijn pa en ma eigenlijk samen zijn gebracht door jou grootouders, ze hadden toen een kruidenierswinkel in ONK in de gezellestraat .ons pa was de laatste die nog niet van straat was en ons ma was ook nog vrij en goede vriendin van je tante Esther . Koester maar die verrekijker en neem hem mee en bekijk de natuur zoals je grootvader dat deed zo is hij nog altijd een beetje bij jou .jou vader heeft dat waarschijnlijk ook gedaan .en ja je hebt de kalmte mee van je grootvader en ook van je vader .grtjs en geniet van de mooie herinneringen