Zilverpapier

Ken je dat mopje? Een kunstenaar verklaart aan iemand dat het witte blad papier dat hij in zijn handen houdt een kunstwerk is van een grazende koe. De ander merkt lachend op dat er helemaal geen grazende koe op het blad aanwezig is. “Natuurlijk niet” … verklaart de kunstenaar, … “de koe heeft het gras opgegeten en is dan vervolgens weggegaan omdat er uiteindelijk geen gras meer was”.

Toegegeven, ik ben verre van kunstminded. Kunst is een ruim woord en conherent veredelt het de eigenschap dat je iets (unieks) kan. OK, … het is zondag, John maak het niet te complex alsjeblieft. Nee, wat ik eigenlijk wou schrijven is dat ik me nooit heb kunnen vinden in de filosofie schuilend achter schilderijen. Op het einde van de rit, zo lijkt me, verkoopt de filosofie meer dat het schilderij zelf en dat is fout. De filosofie moet het kunstwerk ondersteunen, en niet domineren.

Uiteraard is mijn denkwijze nu erg afgevlakt en wat oneerbiedig. Ik vrees dat ik op gebied van kunst, zwaar uneducated ben. The way I see it however is, … dat kunst in eender welke vorm, louter subjectieve expressie is. Kunst is een vorm van vrijheid en je bent ook al mens vrij om te bepalen of iets je ding is of juist niet. You can’t please them all. Niet iedereen houdt van klassieke muziek, en niet iedereen houdt van hesprolletjes met witloof. (urgh…) Je evolueert wel als mens, en je leert gaanderweg dingen appreciëren waar je voorheen nooit aandacht aan gaf.

Zo vertelt een schilderij van Pablo Picasso (sorry Pablo, tis niks persoonlijks) me momenteel totaal niks, maar vind ik een gekregen kindertekening van onschatbare waarde. Het zou wel kunnen zijn dat ik over 20 jaar een die-hard fan ben geworden van Pablo Picasso. Ik beloof het, als het ooit zover is, dan ga ik er over schrijven. 🙂

Reeds enkele jaren hangt er een kunstwerkje in mijn appartement dat om de één of andere reden een speciale betekenis voor mij heeft. Het gekke is, die zogenaamde betekenis waar we alles willen aan linken dat we mooi vinden, weet ik dus niet. I just like it. Zo kan ik me nog voor de dag halen dat bij mémé Lein zaliger, aan de muur datzelfde kadertje hing met een landschap gemaakt en ingekleurd in zilverpapier. Jawel, zilverpapier. Waarschijnlijk het goedkoopste wegwerpproduct dat er bestaat. Vermoedelijk is het anno 2021 meer dan 50 jaar oud en werd het (en dat wist ik oorspronkelijk niet) gemaakt door een jongen met een lichamelijke beperking die destijds in de buurt woonde in de hoop wat zakgeld bij te verdienen. Dat is toch … fantastisch? Toch?

Als melktandeigenaar heb ik vaak tussen het spelen door, gekeken naar het “kunstwerk in zilverpapier” en heb ik op latere leeftijd af en toe laten vallen tegen mijn moeder dat ik dat kuntwerk fantastisch vond. Niet omwille dat het door iemand met een beperking werd gemaakt, maar om de verwondering dat dit soort precisie en beeldvorming mogelijk was met good old fashioned zilverpapier. Begrijp je mijn zin dat de filosofie het kunstwerk moet ondersteunen maar niet domineren nu iets beter?

Mijn vreugde was dan ook groot toen ik het werkje cadeau kreeg van mijn ouders toen ik mijn appartement kocht. Het hangt nu al enkele jaren op een centrale plaats. De kleuren zijn door de tand des tijds grotendeels verdwenen, maar mijn appreciatie is nog geen seconde verandert.

Doe mee met de conversatie

3 reacties

  1. Het is een kunstwerk met een grote K. Fantastisch dat dit intussen al 3 generaties in de familie is 🙂

  2. Absoluut! Aan zo een dingen hecht ik meer waarde dan aan “een kladder verf op een doek dat iets zou moeten betekenen”. Uiteraard wil ik kunstenaars hiermee niet door het slijk halen. 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.