John kwam, John zag, en John wist dat hij ging balen.
Deze week had ik namelijk (naar de avond toe) een afspraak met enkele collega’s off the record, in tegenovergestelde richting waar ik dagelijks van die autosnelweg naar toe kachel voor mijn beroepsactiviteiten. Het rijden op de autosnelweg is me trouwens zeer gewoon geworden, want zoals je wel weet is een mens zeer adapteerbaar naar situaties toe. Ik neem er de zogenaamde ambetantigheden, die haast onvermijdelijk zijn, er wel bij, want geloof me vrij die heb je sowieso.
Je kent het vast wel, vrachtwagens die elkaar inhalen en die geen meter vooruit gaan of automobilisten die rare manoeuvres doen of véél te snel rijden en je bijna op de pechstrook duwen. Je vooruit ploeteren in diverse soorten nare weertypes waarbij je soms denkt van hoe je dit in hemelsnaam (if there is such a thing off course) gaat overleven. Geloof me vrij, ik heb het allemaal wel een beetje meegemaakt.
Maar die bewuste avond wist ik, meteen na het oprijden van de oprit naar die bewuste autosnelweg toe, dat ik dus ging balen. Balen, … klink zo Hollands, … dat is ook zo een mooi woordje om eigenlijk te verbloemen dat je de lieve heer zijn naam zult aanroepen in de negatieve zin van het woord.
Knipperende richtingsaanwijzers in de verte gaven namelijk aan dat het verkeer muurvast zat, maar dat had ik zonder die richtingsaanwijzers ook wel door. Jawel, een baalmoment, waarbij de uitnodiging om eens goed te vloeken in het plat West-Vlaams niet ver weg was, tikte op mijn schouder.
Het eerste half uur kon ik me nog vrij kalm houden, maar na 2,5 uur begon ik het toch wel een beetje letterlijk als figuurlijk op mijn heupen te krijgen. Ja, wat moet je doen nietwaar als je letterlijk stil staat en je ingesloten zit tussen blikken dozen en je eigenlijk een afspraak hebt waar je toch ergens naar uit kijkt? Met een doekje je dashboard reinigen, wat op je smartphone tokkelen, even kijken of je werkelijk nog 10 vingers hebt, en de zenders van je autoradio herschikken. Meer dan dit kan je eigenlijk niet doen.
Op diezelfde autoradio, terwijl ik het er nu toch over heb, hoor je dan dat je effectief in een monsterfile terecht bent gekomen, wat een algemeen “no-shit-Sherlock-gevoel” bij je opwekt. Als de presentatrice van die bewuste radiozender vervolgens, met goede bedoelingen uiteraard, een nummer waar je het figuurlijke vliegend schijt aan hebt nog even op je afvuurt, ja dan moet je werkelijk van steen zijn om eens niet te vloeken. U merkt het, alle kosmische indicatoren keerden zich die bewuste avond tegen me, en dus ook naar de andere bestuurders in diezelfde file.
Omdat ik dit verhaal niet zo lang wil maken als mijn recente file ervaring, kan ik nog vlug schrijven dat ik die afspraak off the record toch maar heb afgezegd. Ik was op het einde van de rit toch al 3,5 uur te laat, dus het figuurlijke kalf was toch al verdronken. 🙂
Bron afbeelding: John
Hy John, ja soms zit het niet mee en baal en vervloek je alles wat je tegenkomt .en zeker als je op weg bent en je afspraak moet halen je staat erin en moet beetje bij beetje vooruit en tgaat niet vooruit .hopelijk ben je veilig thuisgekomen en kan je nog een andere afspraak maken grtjs
Hey John voordat je vertrekt je GPS Waze eens opzetten en mogelijks laat hij u een andere weg zien om naar huis de rijden. Dan weet je al dat er ergens iets niet pluis is. Dit is geen garantie dat je niet toch in een file terechtkomt.
@Katleen: Ja na de nodige ergernissen en een half verlamd zitvlak, toch goed thuisgekomen! 🙂
@ Johan: Wel, ik had mijn GPS gebruikt omdat ik eerst nog iemand moest oppikken, maar deze gaf geen verkeershinder aan. Pas nadat ik een uurtje vast zat gaf de GPS opeens aan dat er problemen waren. Handig! Die Waze ga ik idd wel eens installeren … maar de vorige keer trok dat de batterij van mijn iPhone wel wat leeg. Uiteindelijk is het een route dat ik quasi dagelijks doe. In ieder geval heb ik de verkeersinformatie op mijn autoradio vanaf heden ingesteld. 🙂