Neem het van mij aan… een afspraak maken voor de jaarlijkse autokeuring is nowadays een soort marteling. Ergens eind juni kreeg ik een herinnering (!) via Doccle, je weet wel dat systeem om je facturen en andere rotzooi online te ontvangen en te archiveren, dat ik een afspraak moest versieren voor of ten laatste op 19 juli en dat ik dit eigenlijk al kon vanaf halfweg mei. Ik wist wel dat de maand juli een beetje mijn maand is om naar de autokeuring te gaan, maar ik had er nooit bij stil gestaan dat ik dit eigenlijk al 2 maanden eerder kon geregeld hebben.
Eerlijkheidshalve wel even dit schrijven. Het staat effectief wel op het keuringsattest van het jaar ervoor. Dus eigenlijk mag ik niemand met de vinger wijzen en kon ik het dus zelf geweten hebben. Doch, het gewoontedier in me, was rustig de groene uitnodiging aan het afwachten, met dus alle gevolgen van dien. Het is namelijk zo dat de eigenaar van het roerend goed, de auto dus, zelf de verantwoordelijkheid draagt om een afspraak te maken ondanks of je een uitnodiging krijgt of niet.
“En zeg ne keer John, wat hebbben we vandaag geleerd? …Punt 1: de data van je attest in je digitale agenda plaatsen met een herinnering. Punt 2: ruim op voorhand je afspraak boeken … Zeer goed John!, ai een vrouwe gewist kgave joe ne piepre, maar we gaant bij een hand geven houden” … zou Piet Huystentruyt zeggen.
De afspraak maken was sowieso al geen gemakkelijke opgave. Als ik het goed gelezen heb is een afspraak maken ergens zedelijk verplicht, of je hebt reëel grote kans dat je een ticketje “retours à Liège” krijgt bij het moment van aankomst. Een overblijfsel van die Corona shizzle volgens mij, maar enfin soit. Na véél 5’en en 6’en kon ik een afspraak maken in een keuringsstation waar ik eigenlijk nooit ga, en precies op de vervaldag van het attest zelf. Je hoeft niet knap te zijn om geluk te hebben blijkbaar.
Ik zag het eigenlijk al meteen toen de vent van het keuringsstation naar mij kwam getjaffeld. Zo een beetje het type mens dat perfect zijn plaats zou vinden op een barkruk in een ouderwets café waar reeds spinnenwebben tussen de Sansevieria bladeren zaten. Zo een café waarbij de stamgasten met de tanden de kroonkurk van hun bierfles rukten, en waarbij een supervettige mop en boterachtige rochellach nooit ver weg was.
Mijn vermoeden kwam uit, want van het woord vriendelijkheid had hij nog nooit gehoord. Een gedetailleerd scenario reconstrueren zou me iets te ver leiden vrees ik, maar neem het gerust van mij aan dat ik nog met aangenamere mensen heb gesproken. Op voorhand had ik immers een vermoeden dat mijn roerend goed gedoemd was tot een 2de zit. Sommige dingen voel je wat aan, weet je wel. De aura van het moment dat je influistert dat een ergermoment om de hoek ligt te loeren.
Om een lang verhaal kort te maken kwam het er concreet op neer dat de uitlaatemissies me de eerste keer genekt hebben. Ik heb daar een beetje mijn eigen mening over, maar mijn mening zorgt er helaas niet voor dat ik het attest in handen krijg. Dankzij een garagist uit de buurt, en een uur opnieuw aanschuiven ben ik gelukkig weer voor een jaar gerust nu.
En over die emissies zal ik het een volgende keer wel hebben.
Bron afbeelding: John (19/07/2023)