België is nu niet bepaald het land van melk en honing, maar het is wel het land van bier en chocolade. Jawel, we mogen eigenlijk best trots zijn op onze biercultuur. Toen ik 13 jaar geleden (!), op reis was naar de Verenigde Staten viel het mij écht op dat er héél wat referenties naar Belgische bieren werden gemaakt. Zo ontdekte ik een witbier waar op het etiket vermeld stond dat het op basis van het Belgische recept voor witbier was gebrouwen. Ook zag ik tot mijn verbazing dat Stella Artois als luxebier werd omarmd en waarbij je een astronomische hoeveelheid centen mocht neertellen om dit pintje te ontvangen.
Niet enkel voor bier was dit laatste echter het geval. In New York werden er pralines per stuk verkocht en ook daar waren de verkoopsprijzen niet mals voor de geldbeugel. Zeevruchten in chocolade bijvoorbeeld waren daar luxe artikelen, terwijl wij in België al gauw zouden redeneren bij het krijgen van een doosje chocolade zeevruchten, men er goedkoop vanaf wou komen. We beseffen het vaak niet, maar we zijn echt verwend op dat vlak.
Als Belg zijnde heb ik vanzelfsprekend tijdens die reis geen Stella Artois gedronken. Het is wat ridicuul nietwaar om een hoog bedrag te betalen voor 1 pintje bier waarbij je weet dat je in je thuisland voor diezelfde prijs 1,5 bak kunt kopen. De prijs valt perfect te verklaren natuurlijk. Er zijn hoge importkosten om het gerstenat in de Verenigde Staten binnen te krijgen, en de horeca moet er natuurlijk ook iets aan verdienen. Ik vond het wel bizar dat ik telkens mijn identiteitskaart moest tonen om te bewijzen dat ik een leeftijd had waarbij ik een eenvoudige pint bier mocht drinken. Het drinken van alcohol is een zwaarder misdrijf dan het rondlopen met een jachtgeweer daar. Enfin.
Heb ik tijdens mijn reis dan lokale Amerikaanse bieren geproefd? Natuurlijk wel, maar zoals je kunt raden zijn mijn smaakpapillen een beetje verwend geworden en proef je sowieso dat Amerikaanse bieren niet kunnen tippen aan onze Belgische kwaliteit. Sommige waren acceptabel, maar vond ik niet bepaald voor herhaling vatbaar. Ik schrijf het nog eens, we zijn écht verwend.
John’s favoriete biertjes:
Leffe Blond
Het zou een beetje ongeloofwaardig zijn mocht ik deze niet vermelden natuurlijk. Oorspronkelijk was het zelfs zo dat ik het niet luste, maar om de één of andere reden hebben mijn smaakpapillen zich bekeerd. Ik kan er conherent zelfs niet aan doen, want de helft van mijn familie aan vaders zijde drinkt het ook regelmatig.
Hoegaarden
Het traditionele “witteke” drink ik het liefst volgens de voorschriften. Het glas moet in de diepvries hebben gezeten en bij de eerste slok moet je onderlip blijven kleven aan het robuuste hoekige glas. Hoegaarden is voor mij een typisch zomerbier maar is eigenlijk één van mijn favorieten. Het is zelfs zo dat het qua alcoholpercentage iets lichter is dat een doorsnee pilsbier.
Tongerlo Blond
Het bier der Norbertijnen heb ik eigenlijk nog niet zo extreem lang ontdekt. In een lokale brasserie zag ik dat het serveerbaar was “van het vat” en I gave it a go. Het bier is om een abdijbier te zijn relatief licht en heeft volgens mij een zachte nasmaak.
Grimbergen Blond
Dit bier drink ik de laatste jaren niet zo erg vaak meer, maar het was jaren aan een stuk één van de grootste kanshebbers om te bestellen. Het is eveneens een bier met een zachte nasmaak en met een portie abdijkaas erbij is het een winning team!
Zoals je misschien kunt opmerken heb ik het eigenlijk meer voor de blonde bieren. Ik hoor dit wel vaker eigenlijk dat bruine bieren minder populair zijn dan blonde bieren. Ik kan het niet echt verklaren, maar ik vind blonde bieren persoonlijk meer mijn ding. De enige uitzondering dat ik eens zou durven maken in een Rochefort, maar dit drink ik enkel en alleen in de koude wintermaanden.
Dus, als je me ooit tegenkomt, en we drinken samen een pint … dan zijn bovenstaande opties zeker en vast geen foute keuze! 🙂
Bron afbeelding: Lukas / Pexels