In het West-Vlaams hebben we een spreekwoord, en ik vraag me eigenlijk af waar het vandaan komt. Het spreekwoord luidt als volgt: “(z)ie kan klapn tegen a oendje mèh a klakke ip”. In het schoon Nederlands vertaalt dit zich letterlijk als “dat zij/hij kan praten tegen een hondje met een petje op”.

Nee niet letterlijk natuurlijk, dat zou vrij onnozel en absurd zijn trouwens. Ik heb eigenlijk nog nooit een hondje met een petje op gezien zelfs, tenzij misschien bij die volwassen wacko’s die hun huisdier kleren laten dragen. Doorgaans wil het betekenen dat die bepaalde persoon zelfs tegen wildvreemden vlot kan keuvelen, net zoals zij/hij dat kan tegen mensen die men al langer kent.

Wat dat hondje er nu mee te zien heeft, is me een mysterie. Misschien was er ooit ergens een halve gare die op een gegeven ogenblik honden aanzag als mensen, en heeft het zo zijn oorsprong gevonden? Enfin soit. We wijken af, we wijken af.

Het is voor bepaalde mensen niet zo eenvoudig om vlot een praatje te slaan tegen iemand die ze helemaal niet kennen. Is het beschaamdheid, geremdheid of simpelweg het ontbreken van de ambitie? Wie zal het zeggen. Elke persoonlijkheid is anders en je bent wie je bent. Ik ken mensen die niet graag telefoneren, terwijl dat voor mij niet bepaald een moeilijke opgave is. Ik ben zodanig old school, dat ik zelfs nog een vaste lijn heb. Veel mensen verklaren me onnozel, maar uiteindelijk is een vaste lijn in een appartement véél stabieler dan een mobiele lijn. Toch? Regelmatig heb ik lange telefoongesprekken thuis, via de vaste lijn, en moet ik zelden om woorden sprokkelen om de conversatie levendig te houden.

Nu heeft men ooit tegen mij gezegd, dat ik het type persoon ben die voldoet aan het eerder genoemde West-Vlaamse spreekwoord. Nuja, niet altijd hoor, want ik voel relatief vlot aan met welk type persoon ik te maken heb. Als een bepaald type mens me minder goed ligt, ja dan is de stelling niet direct van toepassing meer, mits ik niet anders kan. Ik ben ook maar een mens, en soms heb ik zelfs helemaal geen zin om te praten, en komt er zelfs totaal geen enkele klank uit me.

Bijna elke zondagmorgen heb ik het nieuwe ritueel om even te gaan mijmeren op het kerkhof. Trouwe lezers van mijn blog zullen wel begrijpen waarom, en ook al zal ik veel minder schrijven over wat vorig jaar allemaal is voorgevallen, toch zal het logischerwijze wel nog eens aan bod komen. Ik ben trouwens altijd al, dus zelfs al voor dat het onvermijdelijk waarheid werd, een kerkofganger geweest. Wist je dat?

Niet op die hoogdagen waarbij je struikelt over de chrysanten hoor, want ik heb een hekel aan het commerciële kantje dat wat aan die dagen kleeft. Voor mij heeft Allerheiligen of Allerzielen geen enkele betekenis. Net zoals ik het ridicuul vind dat bepaalde type mensen figuurlijk gesproken regelmatig op de eerste rij in een kerk zitten, maar daarbuiten behoorlijk hypocriet en fake zijn.

Het is gek dat ik op een kerkhof tot rust kom, nu meer dan ooit. Op de één of andere manier kom ik daar een beetje zen als ik er, nadat ik eens goede dag heb gezegd tegen mijn ouders, een lange wandeling maak. Kijken naar de graven, mensen per abuis ontdekken die je ooit gekend hebt, eens stilstaan bij mensen van mijn leeftijd, en ja, … eens filosoferen terwijl ik op een relatief traag tempo wandel met de handen in mijn jaszakken en sporadisch eens naar de takken van de bomen kijk. Soms zet ik er me op een bankje, en luister ik gewoon naar het gefluit van vogels en het geritsel van bladeren.

Het toeval wil dat ik er bij gelegenheid eens een babbeltje maak met een dame die er telkens op dat tijdstip met haar hondje komt wandelen. Haar keffer is nog een puppy, en is telkens overdreven uitbundig als hij me ziet. Het is trouwens een komiek hondje, want het is net alsof het beestje altijd met een smile op zijn wezen loopt.

Mij kennende had ik destijds een flauw mopje gemaakt tegen haar, toen onze wegen elkaar de eerste keer kruisten en zijn we zo wat in een zogenaamde klapnanche*, geraakt. Geen lange conversaties hoor, maar de doorgaanse cemetary-inspired koetnanche*.

Het is wel typisch ik, hoeveel mensen ik er stilletjes bestudeer. Dat doe ik wel eens vaker, mensen bestuderen. Een jong koppeltje dat treurt bij het graf van hun kindje, mensen die het graf van een familielid reinigen en de lokale duivenpopulatie vervloekt, en een baardaap zoals ik die ondanks zijn atheïstisch kantje toch ergens verbondenheid zoekt met zijn ouders. Elk heeft er zijn of haar sereen verhaal.

Ook die dame is er voor een reden. Enerzijds om haar pluizenbol, haar hondje dus, de beentjes te laten strekken, maar ook om eens tot rust te komen zoals dat voor mij ook de hoofdreden is. Haar papa is doodziek, en is terminaal, en het wordt haar soms wat teveel heeft ze me stilletjes toevertrouwd. Ook heeft ze, ondanks haar eigen bekommernissen, aandachtig geluisterd naar mijn tragedie en heeft ze me zo een hart onder de riem gestoken. Een verhaal dat ik af en toe wat begin te ontzien om te herhalen eerlijk gezegd, maar waar ik voor haar graag nog eens een uitzondering maakte.

Maar weet je, … het is aangenaam, voor mij althans, dat er op een kerkhof zoveel verbondenheid kan zijn. Misschien beleef ik er een milde vorm van spiritualiteit of is het ergens een methode om mijn geweten te sussen op de één of andere manier. Ik weet het niet, maar het maakt an sich niet uit.

Het is fijn om te weten dat ik de gave heb meegekregen, van wie dan ook, om te praten tegen een hondje met een petje op.


*Koetnanche / Klapnache [Koetun-ahnsje / Klapun-ahnsje] / Deze twee uitdrukkingen betekenen eigenlijk ongeveer net hetzelfde en worden vaak los door elkaar gebruikt. De “babbeling” van de mensen. “Klappen” en “Koeten” zijn synoniemen maar worden vooral door de een iets minder jonge generatie West-Vlamingen nog gebruikt. Waar het vandaan komt hoor ik je denken? I have no clue! Als er ooit een geschiedkundige op mijn blog arriveert, contacteer je me dan even, dan gaan we een pint drinken, want ik ben bijzonder geïnteresseerd in de oorsprong van West-Vlaamse woorden.


Bron afbeelding: Anna Shvets / Pexels

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.