Ik hoor leden van de Homo Sapiens club wel eens mijmeren, dat je échte vrienden op 1 hand kan tellen. Klopt als een bus volgens mij, want wanneer ik een aardbewoner over het onderwerp eens hoor keuvelen dan worden doorgaans niet alle vingers op het lichamelijke telraam aangesproken wanneer ze een persoonlijke diepgaande audit op dat vlak uitvoeren. Ook bij mij is het zo dat ik slechts een beperkt aantal vingers op mijn ene hand nodig heb wanneer ik eventjes natel hoeveel échte vrienden ik heb.
Om dit schrijfsel wat in te kaderen is het misschien handig om te weten dat ik ben opgegroeid in een gezinssituatie waarin mijn ouders quasi geen vrienden hadden. Nee, dit is niet om dit schrijfsel een drama factor te schenken, dat is gewoonweg hoe het was. Ze hadden misschien wel vrienden, maar ik zag of hoorde ze nooit, tenzij ze op die verwaaide keer iets (dringend) nodig hadden.
Een échte vriendschap, want daar gaat het in dit schrijfsel eigenlijk over, is volgens mij iets wat niet zomaar van vandaag op morgen ontstaat. Er is geen vooraf bepaald stappenplan wat je op kunt bespreken met iemand om het te doen slagen. Een mens is nu éénmaal gevoelsmatig, en daar gaat het uiteindelijk allemaal om. Waarom wordt iemand verliefd op specifiek die persoon, of waarom heb je aan diene ene mins een resolute bloedhekel? Who knows, er is geen reden. Een gevoel is er of het is er niet. It’s that simple really. Een échte vriendschap op lange termijn vraagt natuurlijk wat dedication en evolueert vanzelf naarmate de tijd stilletjes verder tikt.
Het woordje “vriend” wordt algemeen gesproken erg vlug in de mond genomen, terwijl de term “kennis” soms iets meer van toepassing zou zijn. Dit schrijf ik hier nu even direct uit mijn hoofd, maar dat mag je niet face to face tegen iemand zeggen natuurlijk. Jij bent geen vriend, maar een kennis dat ik maar amper ken en vice versa. Jij bent geen vriend, gewoon een collega waarbij de connectie nooit verder zal gaan dan werk gerelateerde conversaties omdat dit nu eenmaal is hoe het is.
Geef toe, je zegt zonder verbloeming weliswaar de brute, eerlijke, naakte waarheid, maar het risico is bijzonder groot dat je stelling als offensive zal worden opgevat en je wordt aankeken als de ultieme arrogante kwistnbieble*. Deze waarheid kent of voelt iedereen wel ergens, maar het mag soms niet te direct worden gezegd, omdat de waarheid soms te confronterend is. Wat jij zelf denkt of voelt is niet persé hetzelfde denkpatroon als van iemand anders natuurlijk. En wie zegt er dat jij gelijk hebt daarin? Yup, je merk het, overgeanaliseerde mambo jambo inderdaad! Urgh! Op naar de volgende alinea! 🙂
Onze gezinssituatie, want daar wil ik nog even over doorbomen, had in zekere zin een soort “Einzelgänger” thematiek, maar dat was voor ons prima. Zelden tot nooit heb ik er een probleem over gemaakt of heb ik het als een sociale beperking geïnterpreteerd. Ik kan me alleen niet voor de dag halen dat mijn moeder of mijn vader nauw contact hadden met mensen die buiten de algemene familiekring vielen. Ik zal zelfs meer schrijven, het ging zelfs akward voelen, mochten “vrienden des huizes” te pas of te onpas, over de vloer kwamen. Dat gevoel merk ik momenteel ook een beetje bij mijzelf. Ik hou niet zo van onverwacht bezoek eerlijk gezegd, terwijl het juist best spontaan en leuk kan zijn.
In een ver verleden, en dat moet toch al ruim 10 jaar geleden zijn, vertelde ik ooit eens tegen een vriendin, eerder een kennis geworden momenteel, dat ik de down-to-earth filosofie koester van “people come, people go”. Op dat moment bekeek ze me met hoog opgetrokken wenkbrauwen en met een vervormde mondhoek waarvan ik de indruk kreeg dat ik zonet iets onmenselijk akeligs had gezegd en ze me die woorden erg kwalijk nam.
Draai of keer het zoals je wilt, mensen komen en mensen gaan nu éénmaal. Of je dat nu prettig vindt of niet, dat is gewoon de realiteit. Sommige mensen blijven wel even plakken in je leven voor onbepaalde tijd, maar verdwijnen dan op de één of andere manier en je hoort of ziet ze nooit meer. Soms lijkt het alsof er op termijn maar bitter weinig mensen overblijven waar je meerdere jaren close mee bent en die het verloop van het leven overleven. Is dat jammer? Natuurlijk is dat jammer want ik heb me daar persoonlijk in het verleden al vaak eens minder prettig bij gevoeld. Is het onvermijdbaar? Helaas niet nee want het leven maakt soms rare kronkels en that’s the way the cookie crumbles.
Nu, ik ben ook écht geen heilige hoor, want zelf ben ik ook niet altijd even getalenteerd om contacten met mensen die ik door omstandigheden niet meer zie, in leven te houden. Alhoewel, als het iemand is waar ik best connectie mee voel, dan doe ik beslist moeite. Ik heb eigenlijk ook niet de grote behoefte om een bataljon aan échte vrienden in mijn depot te hebben. Kwantiteit vs. kwaliteit nietwaar? Ik geloof zelfs niet dat het gezond is om een overkill aan vrienden te hebben.
Fact is, en daarmee herhaal ik mijn openingszin, dat échte vrienden waar je dus écht kunt op rekenen, je letterlijk op 1 hand kunt tellen. Wat niet wil betekenen dat een kennis daarvoor minderwaardig is natuurlijk. Ik weet uit mijn persoonlijke leven dat ik een échte close vriend ben voor 2 à 3 mensen en vice versa. En dat is eigenlijk, alhoewel er nog ruimte is voor meer, prima.
Toch voel ik, dat ik ook een tikkeltje een Einzelgänger ben. Ergens ben ik het altijd al geweest en vrees ik met het minder jong worden dat dit niet direct meer zal veranderen. Maar ach, it ain’t a big deal, until you make it a big deal. Toch?
*Kwistenbieble [k-wisten-biebluh] / Een fantastisch woordje wat niet persé enkel en alleen in het West-Vlaams wordt gebruikt. Ik heb het eventjes opgezocht en mogelijks zou het een religieuze oorsprong hebben in de zin van een onruststoker tegen de Bijbel, … het Christendom dus. Gelukkig voor ons, zijn we ondertussen wat geëvolueerd. 🙂
Bron afbeelding: Alexandre Saraiva Carniato / Pexels