Em stond daar ferm te blinken, mijn Skoda Octavia “Greenline”, tussen de peperdure BMW’s en Audi’s. De parking kon je niet bepaald groots noemen, wat mogelijks ook kan verklaren waarom mijn blauwgeschelpte tuftuf uiteindelijk zo opviel.
Van mijn zus kreeg ik enkele jaren terug ter gelegenheid van mijn verjaardag een DVD box van TV6. Mocht de naam “TV6” je niet meteen bekend in de oren klinken, dan hoef je niet te paniekeren. Het was destijds een programma waarbij Luc Alloo via een ludiek aantal reportages enige tijd van de zendtijd in beslag nam. Onder de de rubriek “Père Jean-Pierre” ging hij op een bepaald ogenblik samen met Jean-Pierre Van Rossem gaan dineren in een etiquette-restaurant. Klik maar gerust es op het linkje, tis bijzonder amusant om de aflevering een te bekijken.
Het woord “etiquette-restaurant”, om het nu eventjes over het woord zelf te hebben, klinkt in deze culinaire tijden waarbij de kooktips en de recepten haast letterlijk in onze strot worden geduwd, een beetje ouderwets. Alhoewel het niet om restaurants gaat waar mensen letterlijk met een zelfklever op het voorhoofd rondlopen, kan je het woord “etiquette” figuurlijk gesproken op die manier wel interpreteren. Dezer dagen neemt men het woord niet echt meer in de mond, maar spreekt men vooral over “sterrenrestaurants”. Het zijn dus restaurants die dus 1 of meerdere Michelin sterren in hun bezit hebben, dat logischerwijze naar hun klanten doorrekenen, en waarbij je scheef bekeken wordt wanneer je er toekomt in korte broek en aangemeten hawaï-hemdje.
Daar zat ik dan, samen met Mr. Artoeditoe, om diens voorlaatste avond op Belgische bodem te vieren. Het idee had al een poosje in onze gedachten gespookt, maar we hebben dan uiteindelijk toch de knoop doorgehakt. Alhoewel ik in eerste instantie niet 100% voorstander was, heb ik uiteindelijk de epic phrase “Oh well, what the hell” in mijn gedachtengang laten opborrelen. De wereld heeft trouwens iets met het woordje “epic” heb ik de indruk. Erg sporadisch kom ik het tegen terwijl ik het WWW afschuim en bedenk ik mij op die ogenblikken dat we die verbale expressie in mijnen tijd nooit echt hebben gebruikt. De tijd waar ik naar refereer was trouwens nog de tijd van de “etiquette-restaurants”, dus dat kan wel teen en tander verklaren.
Toen ik ooit des levens schreef dat ik blijkbaar visueel op Gunter Lamoot trek, en ik de eerste keer met verwondering was vervuld toen mensen me effectief visueel met deze Vlaamse komiek hadden vergeleken, dan blijkt achteraf bekeken deze stelling geen goedkope smalltalk te zijn geweest. Op een onbewaakt moment werd ik, in dat sterrenrestaurant dus, wederom vriendelijk ,en op best guitige wijze eigenlijk, er op attent gemaakt door een charmante blonde jonge serveuze. Vergeef me mijn West-Vlaamse input, ik was echt even op zoek naar het vrouwelijke woord voor een ober. Een “oberin” of “garçonnette” klinkt zo akelig belachelijk, en aangezien ik geenszins van plan ben mijn dialect te laten verwateren, besloot ik het woordje toch maar te laten staan. Je zou het niet direct gaan verwachten in een sterrenrestaurant, maar uiteindelijk blijken ze, achter hun virtuele façade van steriel afgeborsteld porselein en bijhorend etiquette-parfum, ook maar gewone mensen te zijn. Was ik een regelrechte certified zuurpruim geweest, dan ging mijn keelzak ongetwijfeld beginnen trillen van onwennigheid, had ik met een aristocratisch gezicht de blondine in de ogen aangestaard, en ging ik er haar mogelijks op attent gemaakt hebben dat dit niet volgens de zogenaamde etiquette was. Uiteindelijk gebeurde er niks van dit alles en kon ik op dat moment enkel maar glimlachen en volgen in de ontsproten conversatie. Ik was gecharmeerd.
Het eten, want daar waren we uiteindelijk voor gekomen, was echt wel verfijnd. <gunterlamoot> Ja ’t mag wel eh, voor diene prijs dajje betaald ebt, komaan zeg! </gunterlamoot> Op een culinaire haar in de boter bij mijn partner in crime na mag ik toch wel eerlijkheidshalve claimen dat ik voortreffelijke schilderijtjes gegeten heb. De wijnkeuze was simpelweg perfect en ook al snapte ik geen jota van wat men mij heeft wijsgemaakt bij het serveren ervan, mag ik toch wel stellen dat de geperste druiven met een zeker alcoholpercentage me uitermate gesmaakt hebben . Dat is immers de attitude wat je moet kweken als je éénmaal in een dergelijke etablissement je kadaver gaat neerplanten,… je tijd nemen,… genieten, en je laten opgaan in de sfeer. Eating should never be a rushed experience.
PS. Voor de liefhebbers. Mocht je echt willen weten welk sterrenrestaurant ik bezocht heb, dan kan ik meedelen dat dit “La Durée” was. Ik zou niet direct weten waar ze de naam vandaan halen, maar achteraf wou ik dat het kon blijven duren.
Update 26/12/2022 – Op 25/12/2022 mocht ik mee aan tafel schuiven in Restaurant Boury, dat op ogenblik van schrijven 3 sterren heeft. Wat kan ik zeggen: verfijnde smaakbommetjes en een héél leuke strakke omgeving om te dineren!