Laat ik je wat vertellen, ik ben geen melk drinker. Nooit geweest. Nu ja, … nooit, … ik was het ooit toen ik nog een pamperdrager was, maar ik was toen nog niet in staat mij te verdedigen, op geen enkele manier, dus veel keuze had ik niet. Dan slik je het spul maar zoals ze zeggen, want honger hebben is nog lastiger. Mocht ik je nu in de illusie gedropt hebben dat dit schrijfsel over melk zou gaan, ja dan moet ik je teleurstellen. Nee, het gaat niet over melk nee. Wat zeg je? Waar gaat het dan wel over? Nou …
Heb je ooit al eens gehoord van “het land van Joyvalle”? Nee, je hoeft het niet vlug op te zoeken in je virtuele atlas hoor, want dat land bestaat helemaal niet. Het was wel een reclamefilmpje destijds op de televisie die me toch bijgebleven is. Ja ik vond het best mooi, anders zou ik me niet herinneren, laat staan over schrijven natuurlijk. Of men het nu nog op de buis speelt weet ik niet, want erg veel televisie kijken doe ik niet meer. Ja, er is niks dat me eerlijk gezegd écht boeit op het medium momenteel, dus bekijk ik liever een film dat ik al diverse keren gezien heb. Wist je trouwens dat ik de neiging heb om bepaalde films herhaaldelijk te herbekijken? Wist je dat? Nee? Heb ik je trouwens al geschreven dat ik soms een rare wietelgaai ben? Ik geloof het wel ja.
Nee, het land van Joyvalle, of althans ik durf het vaak de “wereld van Joyvalle” te noemen, was/is een Disney-achtige reclamespot, over melk dus, waarin het zonnetje altijd schijnt, het heldere blauwe water sierlijk kabbelt, en een vogel met een grote smile op de snavel en dikke bolle kaken een vlinder ontwijkt en over het mooie groene gras scheert. Prachtig gewoon. Een perfecte wereld waarin je in trance geraakt van alle mooie felle kleuren en je bijna een schuldgevoel krijgt dat je eigenlijk geen melk lust. Zo mooi vond ik die reclamespot. Ja, toen ik schreef dat dit verhaal niet over melk ging, dan was dit geen leugen. Zoals bij zoveel dingen moet je alles een beetje inkleden om tot het punt van je parabel te komen. Toch?
Heb je het wel eens meegemaakt dat je mensen, die je al een poosje kent, je het gevoel kunnen geven, zonder dat ze het zelf doorhebben, dat hun persoonlijkheid het zogenaamde perfecte scenario is? Oei, wat klinkt die zin beladen, maar laat ik nog even doorgaan. Sterker nog, tegen beter weten in zou je diezelfde personen meteen als een soort heilige kunnen verklaren, tot je opeens ontdekt hoe de vork werkelijk aan de steel zit. Heb jij dit al eens voorgehad? Ik heb dit al een paar keer voorgehad ja. Mensen die leven, … in de wereld van Joyvalle.
Een voorbeeldje? Iemand die ik jaren geleden persoonlijk kende, was naar de buitenwereld toe haast onberispelijk. Het prototype van een perfecte partner. Altijd happy en figuurlijk gesproken altijd op de eerste rij in de kerk. Haast zo steriel perfect, dat het al gauw een akelige, onrealistische indruk op me naliet. Tot opeens de figuurlijk aap uit de mouw kwam, en het heldere kabbelende water een stroperige modderpoel bleek te zijn. Mijn vergelijking was geboren.
De oorsprong van de titel van dit schrijfsel, en tevens de Joyvalle vergelijking dat ik irl af en toe nog eens durf maken, stamt uit een periode, van … mja … bijna 20 jaar geleden. Ik kreeg destijds een voorgevoel, noem het gerust intuïtie als je wilt, … en ik sleurde er die melk gebaseerde quote bij om mijn voorgevoel te ondersteunen. Ze bleek achteraf nog te kloppen ook.
Mijn schrijfsel ging dus over het af en toe grappig betrekken van een mogelijks lang vergeten reclamefilmpje wanneer ik met dit type mensen/situaties te maken krijg. Dat is nu wel eerder een zeldzaamheid geworden bij soortgenoten die ik offline ken.
De wereld van Joyvalle. Aanlokkelijk mooi, vredevol en relaxerend, … maar niet de werkelijkheid.
Ik wil het bedrijf Joyvalle hartelijk bedanken voor het mooie reclamefilmpje van destijds. Het heeft me zoveel jaren terug echt inspiratie gegeven om me, op een grappige manier, uit te drukken. Spijtig genoeg ben ik geen melkfan, dus een klant heb je niet bepaald aan me. 😉
Foto door Peter de Vink / Pexels
Ik ken het verhaal over Joyvale melk maar al te goed. Mijn dochter die ni 31 is kent het ook wel goed want als kleuter van ongeveer 3 a 4 jaar heb ik toen ( door het sparen van puntjes op de melkverpakking) een boek en een cassette gekocht. Het was een groot boek met prenten en het casetje erbij om te luisteren. Ze wilde het graag meenemen naar school, dus copieerde ik het maar voor de veiligheid en gelukkig maar want het originele is verloren geraakt maar de Copier en de boek bewaren we nog steeds zeer zorgvuldig. Het is een prachtverhaal en we kunnen er geen afscheid van nemen. Dus bewaren dan maar he. Dank je wel om dit te schrijven.
Hallo Lugart,
Wat fijn dat je mijn schrijfsel ontdekt hebt! Doet me deugd!
Ik wist zelfs niet dat je puntjes kon sparen via de melkverpakkingen destijds. Alhoewel, je kon dit ook door Chacha’s te kopen en dergelijke. Dan kon je sparen voor zo een Panini stickerboek over voetballers meen ik me te herinneren. Ik had er eentje uit 1988 destijds.
Nu, eerlijkheidshalve ivm de melk, hebben we destijds bij ons thuis nooit écht melk gekocht van Joyvalle hoor. De naam ben ik blijven onthouden door het reclamefilmpje op televisie en na verloop van tijd heb ik er een associatie rond gebouwd. Dat doe ik wel vaker, een beetje een karaktereigenschap van me.
Maar ik ben wel blij dat er tenminste nog 2 personen zijn die dit reclamefilmpje herinneren!
Nogmaals bedankt voor je reactie!