Ups ‘N Downs

Op 1 juli  zal het welgeteld exact 1 jaar zijn dat ik sociale media officieel de rug heb toegekeerd. De verborgen cynicus die ergens in mij schuilt zou kunnen schrijven dat ik de levensloop van menige mensen heb gemist.  Laat ik gewoon open kaart spelen en meteen simpelweg schrijven dat het mij in feite geen enkele moer meer boeit. Nu kan je me onder de neus duwen dat het me eigenlijk ergens toch nog iets kan schelen omdat ik er nog kort even over schrijf. Daar heb je wel gelijk in, maar ik wou met deze alinea het verloop van mijn schrijfseltje “Facetrix” nog even aankaarten. Nope, het zegt me dus niks meer, au contraire, mijn leven lijkt een tikkeltje simpeler geworden te zijn heb ik de indruk. De klassieke ups ’n downs blijven echter nog bestaan, zoals bij iedereen, maar ik koester geen behoefte meer die met iedereen te delen.

Over ups ’n downs gesproken. Ik ben officieel lid geworden van de club der schuldenaren. Aangezien spaargeld langs geen kanten meer rendabel is, de leningen bijzonder goedkoop zijn, en de kaarten op een gegeven moment simpelweg erg goed lagen heb ik dan toch na 1 jaar windowshopping en jaren dagdromen, mijn geld geïnvestesteerd in een onroerend goed.  De mensen zeggen wel vaker dat pachten weggesmeten geld is, en het is een volstrekte waarheid dat de Belg met de virtuele baksteen in de maag geboren is. Je hoeft geen economische studies te hebben genoten om effectief te beseffen dat een huis of appartement huren simpelweg weggegooid geld is. De keuze van huren was destijds een bewuste keuze, maar het is me nooit ontgaan dat dit een tijdelijke situatie ging worden.  Mijn keuze is uiteindelijk gevallen op een vrij recent, en in vergelijking tot vroeger, erg ruim appartement, vlak naast waar ik vroeger heb gewoond. Het is inspiratie voor een cartoon zou je haast denken, want had ik het allemaal op voorhand kunnen voorspellen dan had ik mij al die km’s tijdens het windowshoppen kunnen besparen.  Als ik schrijf dat ik nu eindelijk de luxe van een moderne lift ter beschikking heb en ik dusdanig mijn knieën een langer leven kan gunnen, dan zul je beslist vlug de link leggen met de titel van dit schrijfsel. Terwijl ik vroeger soms gepakt en gezakt als een muilezeltje de trappen mocht beklimmen en ik mijn scharnieren op regelmatige basis hoorde kraken, wordt de klus dezer dagen met een simpele druk op de knop geklaard.

Wat ben ik toch een luxepoedel… met ups ’n downs! 😉

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.