Dat ik een fan ben van het muzikale werk van Corey Taylor heb ik denk ik nog nooit echt geschreven. De frontman van de metalband “Slipknot” en de iets meer melodieuzere variant “Stone Sour” behoort zonder enige twijfel tot mijn favorieten als het over mijn muzikale voorkeur gaat. Dat de man in kwestie haast een levend kunstwerk is vol tattoo’s zal je bij een zoekopdracht op je favoriete zoekmachine al vrij vlug opmerken. Als je dit doet, let dan vooral eventjes op de afbeelding die op zijn torso prijkt. Vraag me niet naar de exacte betekenis, maar het gaf me inspiratie tot het schrijven dat dit schrijfsel.
Moody John
Laat ik het meteen simpelweg zeggen. Moody John is echt, maar dan ook echt een asshole. Dat weet hij van zichzelf en ik ben ergens blij dat ik dat van mijzelf weet. Zelfkennis is ook een wijsheid, en wijsheid komt zoals bij zoveel dingen enkel maar met de jaren. Ik weet perfect wanneer hij aanwezig is. Dan ben ik stil en spreken mijn ogen boekdelen. Mijn blik voelt voor de buitenwereld kil en doods aan en ik ben in staat om een goede sfeer rondom mij compleet naar de knoppen te helpen,… als een soort virus. Mocht ik het opnieuw cartoonsgewijs uitdrukken dan zou mijn blik een frisse gezonde bloem instant laten verdorren en al het leven eruit zuigen.
Het is erg vreemd en het is soms erg moeilijk om het onder woorden te brengen wat ik dan effectief voel. De uitingen van mijn gemoedstoestand zijn gevolgen van wat ik voel. Ik ga het toch proberen. Dan erger ik mij aan de kleinste onbenulligheden die ik op mijn pad tegenkom. Een kind dat op een zeurende toon aan mama’s rok hangt en lastig doet in de supermarkt, wil ik het liefst van al een schop onder de kont geven dat hij/zij door de ruit vliegt en eindelijk stil is. Een ouder dametje die per ongeluk het verschil tussen de ambriage en het gaspedaal is vergeten, krijgt op dat ogenblik in mijn fantasie het erg zwaar te verduren. Zelfs een simpele vraag die me in een dergelijke fase wordt gesteld wordt direct als zéér bedreigend geïnterpreteerd. Het is erg vreemd, en dat schrijf ik nu voor de 2de keer zie ik, maar ik voel het om de één of andere reden effectief zo aan. Ik heb geen idee waarom, maar ik vermoed dat het te maken heeft met het feit dat de dingen niet gaan zoals ik had gehoopt dat ze zouden gaan. Als er dan 1 iets is wat ik dan toch met absolute zekerheid weet, dan is het dat Moody John zich op dat ogenblik ongelukkig voelt.
Sunny John
Het spreekt voor zich dat quasi iedereen liever met Sunny John te maken krijgt. <tieneropmerking> Well duh,… </tieneropmerking>, der is niemand die staat te springen om met een geïrriteerd persoon om te gaan. Alhoewel ik ergens toch van mening ben van mensen die altijd “happy happy joy joy” zijn, een zeker fakeness met zich meedragen. Ik omschrijf het in John-termen altijd als de “Wereld van Joyvalle”. De sprookjesachtige wereld geplukt uit de reclame van het merk Joyvalle met helder fris water waar lachende vissen hun liedje blubben en blauwgevleugelde vogels die met een smile op de snavel over het frisse groene gras scheren.
Sunny John kijkt immers anders naar het kind dat aan de rok van mama staat de zeuren. Sunny John zou zelfs op dat ogenblik de mama ook eens bekijken en zijn fantasie zou geheel andere dingen durven dromen. Het oudere dametje in de knoei zou op diens begrip kunnen rekenen waarbij hulpvaardigheid niet zo héél ver weg is. Sunny John is grappig, haast kinderlijk naïef, praat vlotjes en soms te lang en tracht mensen op hun gemak te stellen. Hij is vriendelijk en attent en kijkt met een onzichtbare grinnik naar wat er rondom zich aan het gebeuren. Sunny John ziet mensen graag en hoopt dat zij hem ook graag zien.
Ik denk dat ik een mens ben, want Moody John en Sunny John zijn met elkaar verweven. Terwijl de ene soms de oorzaak is, is de andere vaak de genezing.
Dit schrijfsel werd geschreven door Moody John.