Mama, het is vandaag exact een jaar. Het is 18 april, klokslag 12u, en ik post dit (lange) schrijfsel via de timerfunctie op mijn blog. Ik heb lang over dit schrijfsel nagedacht, en ik heb erg lang naar de juiste woorden gezocht. Ik heb geschreven, gelezen, geschreven, herlezen en herschreven. Ik had de neiging om erg harde taal te gebruiken, omdat het nog altijd in mij woekert, maar ik heb het toch maar niet gedaan omdat dit niet mijn intentie is. Vanachter mijn computer thuis of vanuit bed op mijn tablet, in het donker, met enkel maar de stilte rondom me, ben ik enkele avonden bezig geweest dit te schrijven. Dit is wat het is geworden.
Het is de dag en het vermoedelijke tijdstip dat je ons verliet. Een dag waar enkel de mensen die erg nauw betrokken waren er zullen bij stilstaan. Het mogelijke scenario dat me de laatste 4 maanden van je leven constant heeft bezig gehouden en waarvan ik vaak hoopte dat het nooit realiteit zou worden. Ik hoop alleen, ah mama toch,… hoop, daar schrijf ik dat ene woordje wat een wereld van verschil kan maken. Hoop.
Je hebt niets voor ons achter gelaten, geen laatste woordje op papier dat ons ging helpen troosten en ook geen excuses. Wetende dat ik de laatste persoon ben die je levend heeft gezien, de avond vooraf, en ik de laatste persoon ben geweest die je stem heeft gehoord aan de telefoon diezelfde dag, maakt het voor mij soms zo verschrikkelijk onbegrijpelijk bitter.
Ik heb op mijn blog, tot op het punt dat ik het zelf kotsmoe werd, heel veel over jou geschreven. Onze laatste 4 maanden samen na het overlijden van papa, waarin ik vaak machteloos toekeek hoe je dagelijks verder van ons verder weggleed, waren voor mij bijzonder zwaar om dragen. Ik had zoveel empathie dat ik niet goed wist hoe ik het beste met alles kon omgaan. Ik deed op die momenten wat ik oprecht aanvoelde wat goed was. Heb ik dan gefaald?
Alles wat ik toen gedaan heb, deed me geloven dat ik je aan het helpen was om je door de moeilijke periode te geraken. Dat vertelde je ook aan iedereen die je kende, dat je erg fier was op je zoon en dochter hoe goed ze voor je zorgden. Ergens voel ik me gelukkig dat ik dit gedaan heb voor je, maar ik besef ook dat ik niets meer had kunnen doen dan dat. Ik heb geen magische krachten, ik ben geen tovenaar. Ik ben John.
In het begin deelde ik mijn schrijfsels over papa en later over jou, kort op social media in de hoop ergens wat troost te krijgen van de aandacht. Iedereen zoekt wel ergens naar iets. Op die manier voelde ik me namelijk minder alleen, en had ik het gevoel dat iemand oprecht naar me luisterde. Maar, zoals ik reeds vaker geschreven heb, een rouwproces is een eenzame, vaak wankelende wandeling in het koude kille donker, waar op bepaalde ogenblikken sporadisch het licht maar eens schijnt. Als individueel mens moet je er door, maar het is een moeilijk en eenzaam proces. De buitenwereld vergeet al erg vlug dat je die wandeling aan het maken bent en weet soms ook niet goed hoe er mee om te gaan.
Hoe zou ik metaforisch mijn rouwproces kunnen omschrijven? Eens denken, … Misschien geeft dit je een vaag idee. Ik word vaak aangevallen door akelige magere demonen met diepzwarte starende kraalogen die me vastgrijpen en dwingen te knielen en zeer kwetsende woorden naar me krijsen. Ze voeden mijn slechtste eigenschappen waarin ik niet meer voor rede vatbaar ben en ze lachen me arrogant uit. Zachte handen strelen traag, een ogenblik later, mijn gedeukte gezicht om me te troosten en jagen de demonen weg waarbij ik me weer even normaal voel. De extremen, want dat zijn het echt wel, zijn er nog altijd, maar naarmate te tijd verder tikt komen ze minder vaak voor.
Aangezien ik sinds de eerste dag van dit jaar heb uitgemaakt dat het online zoeken naar steun en begrip een beetje zelfbedrog is, heb ik beslist om vrij incognito van het medium gebruik te maken. Mijn gevoelsmatig schrijven is nu uitsluitend voor deze blog. Voor de mensen die het écht willen lezen, of voor bezoekers die hier per toeval langskomen en even de tijd nemen mijn verhalen na te lezen. Schrijven is iets wat ik erg graag doe al ruim 14 jaar, en nu pas kom ik tot het besef dat het een deeltje van me is. Ik schrijf vaker en vaker, over vanalles, en ik geniet er mateloos van, ook al heb ik misschien maar een zéér beperkt publiek en waren mijn schrijfsels het afgelopen jaar niet zo positief en vaak éénzijdig.
Ik wil er vaak niet meer met mensen fysiek over praten, omdat het uiteindelijk mijn proces is, en ik het zo verdomd vermoeiend begin te vinden om te praten over jou in die bepaalde context. Ik wil niet meer dat mensen jou, of zelfs mij, fout bekijken, wanneer ik nog maar eens over dat ene praat. The novelty wears off, want mensen focussen zich vanzelfsprekend altijd op hun eigen bekommernissen en éénzijdige babbels vervelen nu éénmaal vlug. Een harde levensles, voor mij, is dat ik tot het besef ben gekomen dat een fulltime barmhartige samaritaan zijn, geen gezonde attitude is in het leven. De ene noemt het empatisch, terwijl de andere er wel een ander woordje kan voor verzinnen. Men zegt het me soms wel eens dat ik empatisch ben, maar dat ik eveneens mijzelf te vaak vergeet. Dat had ik zelf niet altijd door, maar dit besef is er nu wel gekomen.
Ik ben de laatste weken niet meer zo vriendelijk, en ik sluit me vaker af. Ik voel me vaak toxisch en straal dit ook af. Ik besef het donders goed, maar het is uit pure zelfbescherming. Ik heb geen geduld momenteel en ik heb de neiging om mij te ergeren aan alles wat ik op mijn pad tegen kom. Ik ga vaak in zware defense modus en ik schiet zonder waarschuwing met scherp wanneer iemand te dicht of juist net niet te dicht komt. *zucht*
Alle clichés, en vooral alle uitdagingen die je als nabestaande van zoiets meemaakt zijn waar. Ik heb ze allemaal gelezen en talloze keren herlezen. Ik heb filosofen online horen trippen over het onderwerp tot het punt dat ik er genoeg van kreeg. Ik heb met mensen gepraat die het zelf hebben meegemaakt waarbij ik telkens oprecht naar hun verhaal heb geluisterd en waarbij ze ook naar mij geluisterd hebben. Verbondenheid met lotgenoten is uitermate belangrijk in dit soort situaties. Maar het is iets waar ik niet om gevraagd heb en dat frustreert me vaak.
Het afgelopen jaar heb ik me vaak nog nooit zo slecht gevoeld. Ik heb regelmatig naar de muren in mijn appartement gestaard, en soms plooide ik mijn vingers keihard in mijn haren terwijl ik mijn tanden op elkaar klemde omdat het me even teveel werd. Stemmen en herinneringen in het hoofd die me dwongen tot huilen. Ik stond onder de douche naar beneden te staren en liet het lauwe water soms 30 minuten over mijn lichaam stromen zonder enige vorm van beweging. Ik werd/word soms veel te vroeg wakker met dat akelige gevoel dat vlug omhoog kruipt in mijn hoofd. Een gevoel dat tijdens de dagelijkse sleur blijft hangen, en ik maar niet van me af krijg. Ik ga regelmatig wandelen zonder concreet doel en ik observeer en besef dat het leven gewoon doorgaat.
Het leven gaat inderdaad gewoon door. De regen is nog altijd even nat als een jaar geleden, en mensen kankeren nog altijd over dingen die eigenlijk niet belangrijk zijn. Het lijkt alsof jij en papa nooit bestaan hebben, en dat maakt me soms kwaad. Ik ben niet gek of depressief maar ik heb verdriet. Veel verdriet. Ik moet, als puntje bij paaltje komt, alles grotendeels alleen verwerken en mijn eenzame gedachten zijn mijn grootste obstakel soms. Ik denk soms teveel na terwijl ik het soms te weinig doe.
Dat is het lot van een prille veertiger die single is en daar niet direct verandering in ziet komen. Ook al weet ik dat het in een relationele status even lastig, of misschien zelfs lastiger zou zijn, schrijf ik dit alles nu van uit mijn persoonlijk perspectief.
Mama, zelfs na een jaar zit ik nog vol vragen. Vragen die nooit een antwoord zullen krijgen, en vragen die altijd zullen terugkomen. Klassieke vragen, cliché vragen. Heb ik tekort geschoten? Ben ik een slechte zoon geweest omdat ik die bewuste dag, na 4 maanden van intense momenten, doodmoe en mentaal uitgeput eens een dag voor mijzelf wou? Heb ik iets gezegd of misschien onbewust gedaan, dat je over het randje hielp? Had ik niet beter dit, of had ik niet beter dat? Waarom heb ik de verborgen signalen zo fout ingeschat, en waarom was ik zo zelfingenomen om te beweren naar de buitenwereld toe dat ik de situatie perfect onder controle had? Het probleem van het antwoord, ligt vaak in de vraagstelling.
Ik ga dit schrijfsel nu afsluiten mama, want het is al laat.
Als ik naar mijn handen kijk, zie ik de jouwe. Als ik ongenietbaar rondloop, dan herken ik jou daarin. Als ik compromissen wil sluiten om conflicten te vermijden, dan herken ik jou. Mama, ik ben niet speciaal, ik stel weinig voor. Ik weet eigenlijk niks, ik denk gewoon dat ik iets weet. Ik ben niet altijd begripvol en ik ben niet altijd even vriendelijk. Ik kan soms zéér radicaal en vlijmscherp redeneren waarbij ik voor niemand een blad voor de mond neem. Ik ben maar een man op deze planeet zoals er zovelen zijn, verre van perfect.
Maar,… en wat ik nu schrijf meen ik echt. Ik ben je zoon, en dat maakt me zéér uniek en erg trots. Ik hou ongelooflijk veel van je, maar ik kan en zal niet blijven stilstaan bij dit alles. Ik wil me weer normaal voelen. Stap voor stap.
That thing you did, mama, … het heeft me zo veranderd, in zoveel opzichten. Soms véél meer dan ik kan verwoorden.
Liefs,
John
BELANGRIJK / Beste lezer, wie je ook bent. Heb je vragen over zelfdoding, of worstel je zelf met deze gevoelens? Ben je op mijn blog terechtgekomen, en heb je mijn vroegere schrijfsels over dit thema gelezen en ben je emotioneel geraakt? Alsjeblieft, wie je ook bent,… contacteer iemand en praat over. Je bent NOOIT alleen,… NOOIT. Geloof me.
Bron afbeelding: John