“Awel John, tis telepathie, ik ging jou ook juist bellen sèh”.
Telefoneren, het is en blijft nog altijd iets speciaals. De ene heeft er een hekel aan, de andere vindt het een zaligheid. In een maatschappij vol slimme telefoons waarin het nagapen van iemands online leven als de normaalste zaak van de wereld wordt beschouwd, zou je echter durven denken dat simpelweg eens een belletje plegen met iemand langzaam maar zeker een taboe aan het worden is.
Eén van mijn beste vrienden heeft, in mijn ogen, de goede eigenschap dat hij er (net als ik dus) van houdt om al dan niet lange telefoongesprekken met iemand te houden. Soms om ééns iets interessants te vertellen en soms ook om gewoon eens te praten zonder echt een specifieke reden aan te kaarten. Vooral dat laatste kan best wel eens aangenaam sociaal zijn. Véél socialer dan een goedkope SMS of in het beste geval een uitgebreide email als je het mij vraagt.
Die vriend en ik hadden het er tijdens één van onze telefonische babbels op nagehouden dat voor veel mensen het bellen via de vaste lijn anno 2015 als een oubollige bezigheid wordt aanzien. De argumenten zijn ruim. Het is duur omdat je extra moet investeren in een aantal al dan niet draagbare telefoontoestellen, het is iets wat enkel mensen van de oudere generaties nog doen omdat het in ulderne tied een gewoonte was, und so weiter…
In mijn vorige leven moet ik zonder twijfel op een vismarkt gestaan hebben, want ik vind het ronduit zalig om op een avond de telefoon te nemen en eens een telefoongesprekje te voeren met iemand waarvan ik weet dat ik hem of haar daarmee kan plezieren. Mijn persoonlijke record staat, als ik het mij nog goed voor de dag kan halen, op 2u en 45 minuten kakelen. Ruiterlijk toegegeven, nadien kreeg mijn rechteroor zonder twijfel behoefte aan een rustpauze en was ik quasi volledig uitgekeken op het plafond dat ik tijdens de babbel vanuit mijn zetel vakkundig had liggen aanstaren.