Poppemie

Een klein feelgood verhaaltje,…voor het slapengaan. 🙂

Tegen alle traditie in werd ik door een guitig meisje van laat ons zeggen 6 jaar, begroet in de winkel waar ik haast dagdagelijks wel binnen spring.  Misschien is het van belang dat ik die winkel toch eventjes wat meer toelichting gun. Alhoewel het niet echt budgetair verantwoord is, bezoek ik nogal erg vaak de lokale AD Delhaize over de middag. Niet dat ik persé telkens mijn boterhammen vergeet. Helemaal niet zelfs. Nee, ik doe dit stiekem enkel en alleen om eventjes een andere omgeving op te zoeken om zo de klassieke werkdag over de middag te onderbreken.

Het meisje, want daar gaat mijn verhaaltje over, met echt wel goudgele krulharen tot op de schouders, magere beentjes met aan de voeten glinsterende sandalen als decoratie, begroette mij uitermate hartelijk en verklapte mij op een enthousiaste manier dat ik de winkel niet mocht betreden. “Jij mag niet binnen!”… zei ze op een schaterlachende toon. Ze riep het zo luid, dat de mensen die aan de kassa stonden mijn richting begonnen op te kijken en dat het meisje nog meer begon te schaterlachen. Dat haar instructies niet gemeend waren, werden bewezen door een bijhorende glimlach waarbij een rij spierwitte melktanden (met af en toe een donkere onderbreking, want zo is dat nu éénmaal op die leeftijd) duidelijk merkbaar werden.

Het meisje was zo klein dat ik mijn nekwervels haast in een hoek van 45° richting begane grond moest kantelen om haar vervolgens in haar blauwe ogen (een beetje verwondert, ik geef het toe) aan te staren en haar een iets onwennige glimlach terug te schenken.  Vreemd was het wel dat het meisje pal voor mijn kadaver bleef dartelen zodat ik effectief niet kon doorwandelen. Het enige reddingsmiddel wat ik op dat ogenblik kon bedenken om aan de jeugdige douane te ontkomen was de klassieke list door met mijn vinger te wijzen om dusdanig het lieve kind wijs te maken dat in het niets achter haar, iets véél leukers te beleven was. “Kijk daar,… een schelle melk”, zeiden we vroeger wel eens op school, maar ik wist dat het melktand-engeltje dat niet zou begrijpen.  Dat mijn strategische brein krachtiger was dan het hare werd duidelijk toen ze zich effectief omdraaide om uit te vissen waar ik naar gewezen had. Mijn perfecte ontsnappingsplan werd helaas 2 meter verder weer schaterlachend een halt toegeroepen toen ze achter me aan liep en de handjes openhield om payage te ontvangen. “Eerst betalen!”  kwetterde ze guitig. Wat kan ik zeggen, haar kinderhandje was content, met mijn virtuele cent.

“Alsjeblieft poppemie”,… waren mijn woorden. Toen riep de papa (eindelijk…) haar naam,… verdween ze uit mijn leven, en besloot ik naar de avond toe dit verhaaltje te schrijven.

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.