Een jaar geleden schreef ik een schrijfsel, “That Thing You Did”. Sindsdien heb ik eigenlijk bitterweinig over mijn rouwproces (durven) schrijven op mijn blog. Zoals ik in enkele blogposts in het verleden al wat had aangegeven is dit een zeer bewuste keuze. Het moment was rijp, en broodnodig, dat ik weer eens over leuke dingen ging schrijven, ook al waren er beslist slechts een beperkt aantal leuke dingen te beleven op dat moment.
Toendertijd, en nu nog altijd, is schrijven voor mij een manier om de druk wat van de figuurlijke ketel te halen. Ik denk soms héél veel na, een beetje teveel eigenlijk, en ik moet die stroom aan gedachten op de één of andere manier wat kanaliseren. Mijn verhaaltjes hier zijn zeker en vast niet van een hoogstaand literair niveau. Elke doorwinterde taal-nazi, zal een resem aan dt-fouten ontdekken en opmerkingen spuwen over de grammatica en de opbouw van mijn zinconstructies. Ach, ik ben maar een amateurschrijver, een hobbyist. Het steekt allemaal niet zo nauw, en ik schrijf wanneer ik zin én inspiratie heb. Aan mijn blog verdien ik geen enkele eurocent, en als ik om de 6 maanden eens mijn statistieken raadpleeg dan moet ik concluderen dat ik maar een zéér beperkte fanbase heb. Als ik over ernstige dingen wil pennen, dan doe ik dat gewoon. Als ik iets ludiek wil kribbelen, dan overgiet ik ze meestal met een bouillon van satire, zelfspot en flauwe woordspelingen. Prima toch?
Maar goed, we zijn een jaar verder. Ik ga nog altijd naar de rouwconsulent, en ik ben soms nog altijd erg ongenietbaar. *flauw lachje* Ik weet het toch tenminste van mijzelf. Ach, ik moet mijzelf een beetje krediet durven geven. Het is allemaal niet zo eenvoudig zoals ik het hier nu in een notendop neerschrijf. Het voorbije jaar was opnieuw een jaar van verlies, en dat was toch enigsinds een beetje heel erg surrealistisch.
De vraag die slechts een beperkt aantal aardbewoners me nog stellen, en ik 2 jaar geleden tot vervelens toe moest aanhoren, is “hoe het nu met me gaat”. Tussen haakjes, je zeker niet schuldig voelen als je me dus die vraag niet meer stelt. Ik zou liegen mocht ik claimen dat het op dit eigenste moment pico bello gaat. Het is weer die periode van het jaar weetjewel, terwijl het 4 maanden voorheen precies hetzelfde was. Het is allemaal een beetje kort na elkaar, en weetje, … het is figuurlijk even naar adem happen soms. Time flies when you are having fun, or not.
Om je toch een beknopte update te geven, ik ga nog altijd naar de rouwconsulent waar mijn karakter vakkundig wordt blootgelegd, en waar ik het toelaat en zelfs toejuich. Ik ben soms niet de meest gemakkelijke persoon ter wereld, en al mijn onhebbelijkheden komen af en toe zwaar bovendrijven. Maar ondanks dat, was en is het nog altijd één van de beste beslissingen in mijn leven. Het opruimen van de ravage van een tsunami is niet op 1 dag geklaard, en er komen altijd wel dingen bovendrijven dat je oorspronkelijk nooit gezien hebt of hebt willen zien.
“Om mijn vader heb ik enorm veel gehuild, maar van mijn moeder zie ik het meeste af” … is dit surrealistisch?
Bedankt om te lezen.
John.
Bron afbeelding: Frank Cone / Pexels.
Ja iedereen heeft zo zijn eigen manier om iets te verwerken en daarbij komen soms rare kantjes naar boven .ook al besef je dat het niet goed is je kan het niet tegenhouden geen probleem hoor,we hebben dat allemaal ik ook hoor .
Fijn te horen dat het picobello gaat momenteel, ik heb ook gedacht aan die periode vorige week en die tsunamie zal beetje bij beetje opgeruimd worden maar er zal altijd een stukje blijven ronddwalen .
Hou je goed en altijd welkom voor een leuke babbel .
Groetjes Katleen
John, de vraag “hoe gaat het met jouw”, in verband wat mij 9 jaar geleden overkomen is hoor ik nog heel zelden en als ik die dan toch nog eens te horen krijg geef ik niet altijd een correct antwoord. Ik denk dat je altijd zegt dat het goed gaat terwijl dit niet altijd zo is. Het verdriet, pijn en gemis komt altijd nog wel eens boven, en dit is ok. Je moet er op dat moment gewoon leren mee omgaan en dit is niet altijd even gemakkelijk. Ik weet zeker dat onze geliefden zouden willen dat wij doorgaan en dit moeten we dan ook proberen te doen, ook soms met pijn en gemis. Ik kan gelukkige rekenen op mijn familie die altijd voor mij klaar staan. Nog een vraagje John : Hoe gaat het met jouw?
@Katleen en @Johan, ik heb me nog beter gevoeld hoor eerlijk gezegd. Vandaar dat ik schreef dat ik zou liegen mocht ik schrijven dat alles pico bello is. Een combinatie van een verkoudheid momenteel en die akelige periode van het jaar dat er helaas weer is. OK, het is maar op 18 april, dus mijn schrijfsel is wat vroeg.
Een datum is maar een datum dat weet ik, maar een mens hecht symboliek en associeert gebeurtenissen aan datums, ook al is dat eigenlijk maar iets virtueels als je er bij stilstaat.
Het is ook dat de vooravond wat is aangebroken waarbij de bladzijde zal worden gekeerd (ouderlijke huis), en ook al is het iets wat we moeten doen, het voelt alsof je definitief afscheid neemt van iets wat zo eigen was. Iets waar je naartoe geleefd hebt, maar wat toch pijnlijk is nu dat moment wat is aangebroken.