Ugh. Gamer. Het is een term welke naar mijn bescheiden mening niet echt bij mij past. Alhoewel ik als ontspanning mijzelf gerust een poosje zoet kan houden met een computerspelletje, ben ik nooit “den typ” geweest die naar “LAN-parties” ging om een 48 uur durende “deathmatch” aan te gaan. Mijn allereerste (computer) gamersexperience vond zijn oorsprong in 1996 waarin ik totaal van mijn sokken was geblazen door games als “Quake”, “Unreal”, “Doom”, “Shadow Warrior” and off course a classic beauty called “Duke Nukem”. Het is fair om te zeggen dat er zoveel jaartjes terug amper aanbod was inzake gaming, en dat je eigenlijk van een erg lage “verwend-factor” genoot.
Feit is, dat ik anno 2011 niet door het leven ga als een hardcore gamer en ik die eigenschap enkele maanden terug bij mijzelf herontdekte toen ik naar het nu reeds overleden GunkTV zapte. Een lichte ergernis borrelde bij mijzelf op en ik werd nerveus van het opgefokte gamegekakel die me om de oren vlogen.
“Deze game is een MMORPG waarbij je pixelshader kweetniethoeveel nodig hebt” … fiewwieeeee….. joowké! 🙂 Honey, where’s the aspirine? 🙂 Voor iemand die zeer vertrouwd is met gamen,…makkelijk verstaanbare taal, maar een matige spelletjesgarnaal als ik gaat toch eerst eens ten rade bij meneer Google.
Zo leerde diezelfde meneer Google mij dat de langverwachte opvolger van mijn gewezen gameheld Duke Nukem, een ware flop was geworden. Alhoewel ik toch ergens de ambitie koesterde de game te kopen, sprak het verstand en spreek ik bij deze de gevleugelde woorden,… Game Over!