Dit schrijfsel was vanzelfsprekend te verwachten. Toen ik deze week vernam dat Spencer Elden mijn favoriete band Nirvana door het slijk haalde, en een schadevergoeding verwacht wegens … “kinderporno” en “bijhorende psychologisch leed”… dan gingen mijn ogen even rollen en maakte ik een diepe zucht van welgemeende verontwaardiging.
Wie is Spencer Elden eigenlijk, … hoor ik je denken? De naam an sich doet vermoedelijk niet meteen een belletje rinkelen. Dat neem ik je écht niet kwalijk hoor, geloof me. De wetenschap dat hij “de baby is die naakt met zijn pierlewietje onder water naar een dollarbiljet zwemt aan een vishaak” op het legendarische Nirvana album “Nevermind” zal vermoedelijk iets meer verhelderend zijn. Mocht dat nog niet het geval zijn,… dan ben je niet zo thuis in rockmuziek volgens mij. De hoes van het album is al even iconisch als de muziek zelf.
“The duty of youth is to challenge corruption” liet Kurt Cobain († 1994) ooit optekenen. Laat dat nu net de verborgen boodschap zijn van de cover van het album. Zeer to the point, want standaard is het bij mensen regelmatig zo dat hoe ouder men wordt, hoe vaker het concept geld een obsessie wordt. “De meesten zijn geworden, wat ze toen niet wilden zijn …” zong Stef Bos toch? Sprekende over Kurt Cobain, hijzelf was van mening dat sexisme het laatste in zijn gedachten was en stelde zelfs voor bij de release van het album om een sticker te plaatsen op het pierlewietje van Spencer met de slogan: “If you’re offended by this, you must be closet pedophile”.
Zo ver kwam het echter niet, want noch de platenmaatschappij, Geffen, noch de winkelketens die het album te koop aanboden vielen over de naakte zwemmende baby en niemand maakte er een fuss over in de afgelopen 30 jaar. Dan spreek ik nog niet over de talloze posters van het album dat je destijds kon kopen in giftshofts en muziekwinkels en over de afbeelding dat rijkelijk aanwezig was op concerttickets. Als dat effectief kinderporno is, dan mag Spencer de ganse wereld voor de rechtbank dagen, want dan zijn we allemaal pedofielen. Toch?
Het was zelfs zo, enkele jaren later toen Nirvana hun laatste studioalbum uitbracht, In Utero, dat er controverse ontstond in het puritijnse Amerika over het nummer “Rape Me”. Een nummer dat op diverse niveaus kan worden opgevat trouwens. Oorspronkelijk als Kurt Cobain’s grote afgunst voor “the hairy sweaty macho redneck men, who rape”, als later symoblisch door fans opgevat als het gevoel dat hij had gekregen wegens de mentale uitbuiting dat hij aanvoelde door zijn grote succes. Voor bepaalde winkelketens werd de titel op dat moment zelf aangepast naar “Waif Me”, om lawsuits te vermijden. Dus ik denk dus oprecht dat de band Nirvana zich bewust was van mogelijk sexisme en er ook alles aan deed deze gevoelige snaar te vermijden. Veel liedjes gaan immers over juist het tegenovergestelde.
In het geval van Spencer Elden is het als het om kapitalisme gaat, niet anders volgens mij. Jaren aan een stuk, poseerde hij als volwassen kerel mét de hoes in de handen voor fotoshoots, deed hij de iconische foto, met zwembroek aan deze keer, nog eens graag over voor muziekmagazines en consoorten die het vroegen. Vermoedelijk in ruil voor een mooi zakcentje, want mocht dat anders zijn, dan kun je toch wel besluiten dat de jongeman niet bepaald snugger is. Money is what makes the world go round. Right?
Van het interpreteren als kinderporno op de albumhoes en de schending van de jongen zijn privacy was toen nog geen sprake. Althans, dat is het de afgelopen 30 jaar (!) toch niet geweest. Onze wereld was destijds nog niet overwoekerd door de zogename politieke correctheid en de maatschappij, of althans een deel ervan, was nog niet van streek over zaken waar je eigenlijk niet van streek hoeft over te zijn. Sociale media bestond nog niet, en het is anno 2021 bijzonder makkelijk een online relletje te starten met zware gevolgen. Daarmee wil ik geen dingen banaliseren, maar volgens mijn bescheiding mening worden bepaalde problemen die er effectief zijn zéér zwaar en tot het absurde af gemarginaliseerd waardoor de geloofwaardigheid flirt met het ongeloofwaardige.
Mijn ongezouten mening verder neerschrijven hoef ik niet meer te doen. Mijn schrijfsel is volgens mij vrij obvious. Of wacht, … misschien toch nog even dit als ik mag? Als je dan toch een legendarische band wil aanklagen … doe het dan meteen goed en vraag geen belachelijk lage som van 130.000 euro per resterend bandlid als je weet dat het album +30 miljoen keer verkocht is sinds 1991. Als het je al die jaren dan toch dwars heeft gezeten, laat dan ook geen halve meter tattoo op je torso zetten met de naam van het album dat aangeeft “dat jij die baby bent”. Behoudens al die foto’s op de digitale snelweg fake zijn natuurlijk, denk ik daarom oprecht dat zijn lawsuit geen enkele schijn van kans maakt. Maar ik ben dan ook geen advocaat natuurlijk.
Smells like … cash? Zou je toch denken? Oh well whatever, … Nevermind.