Dat je als single een beetje in de vergeethoek geraakt is misschien net iets overdreven. Volgens studies van wetenschappers met tijd te veel, lopen er in onze huidige maatschappij meer single mensen rond dan vroeger. Hoe men dat concreet weet is me een raadsel hoor, want aan mij hebben ze het in ieder geval nog nooit gevraagd en het is nu niet zo dat je met een label van “single” op je voorhoofd door de straten huppelt zodat je relationele status meteen overduidelijk is. Als wetenschappers aan 2 mensen vragen of ze single zijn, en er is 1tje bij die effectief single is, dan is volgens diezelfde wetenschap 50% van onze maatschappij dus single. *ahum*.
Nu, dit weekend was het me wel pijnlijk duidelijk dat the concept “two of us” beter is dan een “lone wolf” levensstijl. De single mensen die mijn blog lezen of ontdekken zullen het wel snappen. Als je naar de supermarkt gaat zijn de meeste producten geschikt voor 2 of zelfs 3 mensen en alleen op restaurant gaan is voor een single vaak een marteling. Ooit ging ik op restaurant en de lieve uitbaatster wees er mij niet iets teveel op dat ik toch wel eenzaam moest zijn aangezien ik alleen in haar restaurant kwam. “Euh, lustert madam, kga kik da zelf wel bepalen en alst je nie bevalt kom ik in het geheel niet zenne …” … HAD ik kunnen zeggen, maar het bleven, uiteraard, bij deze anarchistische stilgezwegen hersenspinsels.
Nu, dit weekend besloot ik te gaan smikkelen in een Chinees restaurant, en ik had mij mentaal voorbereid om een “menuutje” van pakweg 35 euro naar binnen te werken. Je weet het of je weet het niet, de Chinese keuken is, althans waar ik woon, niet bepaald het meest hoogstaande culinaire dat je kan vinden, maar het is wel betrekkelijk budgetvriendelijk. Niet geheel onlogisch want de realiteit is: you get what you pay for. We weten allemaal dat het certified junkfood is, maar dat het gaanderweg toch wel eens kan smaken ook al weet je dat je met een gigantische dorst zal te maken hebben later die dag. Wat uiteraard bij mij ook het geval was, … en nu nog …!
Oh wee, oh wee. De aangeboden menu’s waren vanaf 2 personen en ook al kan ik véél eten, ik ga niet bepaald een menu voor 2 personen alleen verslinden. Dus trok ik, figuurlijk gesproken, mijn stoute schoenen aan met het verzoek of ik toch, mugt et meugelijk zin, een menu kon bestellen. Allas … nee dus. De vriendelijke dame van Aziatische origine schudde het hoofd waarbij haar zwarte haren vibreerden op haar hoofd en mompelde van achter het mondmasker met allerlei roterende grimassen dat het dus niet mogelijk was. In your face, lone wolf!
Het eten van 1 gerecht is dan ook weer zo triestig, dus besloot ik maar mijn eigen menu samen te stellen, want dat is dan wel weer mogelijk. Financieel gesproken was dit tactisch niet slim, want ik was meer liquide middelen kwijt dan had ik in gezelschap gezeten daar die dag. Nu ja, dat an sich wist ik ook al hoor, maar ik wist ook dat ik dit eens ging neerschrijven in een schrijfseltje. Single zijn heeft absoluut grote voordelen, maar de zogenaamde single agony, moet je er dan ook wel bijnemen. Maar dat is, of je nu alleen, met twee of met een ganse harem in het leven staat ook het geval.
Zo, dit was mijn schrijfsel. <oriental speech> Ostjblieeeeeef, dankuwèèèèèl éééé</oriental speech>