Ha! Ik heb eens zin om mijn (figuurlijke) gal te spuwen!
Vorige week heeft Adobe hun nieuwste software gelanceerd binnen de Creative Cloud omgeving. Voor hij/zij/x die dit leest en eventjes denkt van “welk beest is me dat John?”, kan ik meegeven dat Creative Cloud de Microsoft Office (maar dan wel zwaar geavanceerder) is voor iedereen die in de grafische wereld actief is. Zelf ben ik al ruim 20 jaar actief in die wereld en geef ik al 3 jaar avondschool in Adobe Indesign. Maar dat wist je mogelijks al.
Met enige verstomming (en dan druk ik het nog zachtjes uit) las ik in de release notes dat laatstgenoemde software binnein het pakket een merkwaardige naamsverandering heeft ondergaan. Nu, over vreemde updates ben ik niet gauw meer van mijn sokkel te blazen hoor. Bedrijven brengen soms de meest bizarre soms banale updates uit om toch maar die eerder vermelde release notes wat aan te dikken, zodat de update-adepts onder ons toch maar tevreden zijn en het gevoel hebben dat het nu beter is dan voorheen.
Toen ik de vreemde textuele update van Adobe Indesign aan een collega vertelde, hebben we er beiden eventjes om gelachen. De vakjargon term “master pages” heet namelijk vanaf versie 2022 namelijk “parent pages”. De flauwe plezante in mij redeneerde al meteen dat Adobe bang moet zijn dat mensen die zich volledig smijten in de woke-attitude mogelijks een trauma kunnen oplopen als ze de link leggen met de (voor mij althans) obscure SM wereld.
What a fool I was, en … I should have known really. Jawel, 2 Engelse zinnetjes die perfect mijn reactie omschreven toen ik gisteren las dat het bedrijf Adobe effectief alle woorden, die kunnen worden geassocieerd aan een woord dat eindigt op één of ander isme, heeft aangepast. *Slaat met hand tegen hoofd*
For crying out loud … de term “master” is in de wereld van computers en aanverwante al decennia lang een begrip. Iedereen die de taal van het vakjargon spreekt, gebruikt dit woorden en ik heb nog nooit iemand weten antidepressiva slikken of naar een psycholoog weten gaan, die omwille van dergelijke woorden voor het leven getraumatiseerd was.
Maar, we zijn 2021 (bijna 2022) en de hedendaagse mens is simpelweg hypergevoelig. In een wereld waarin we gedomineerd worden door sociale media zie ik vaak genoeg een trein vertrekken met belachelijke comments en zie ik mensen elkaar de huid vol schrijven met alle mogelijke verwijten dat je maar kan bedenken. Dat mag dan wel natuurlijk. Ik vraag me soms stilletjes af of mensen die zich met dergelijke dingen bezig houden en die de woke cultuur op handen dragen niets anders te doen hebben in het leven en of die mensen nog geen andere problemen hebben waar ze mee zitten. Maar dat mag ik natuurlijk niet hardop zeggen, want dan ben ik zelf een target binnen de woke cultuur, terwijl diezelfde woke cultuur net hetzelfde doet naar mij op dat ogenlik. Paradox?
Ahja, call me mister old fashioned, maar ik ben beslist niet de enige die er zo over denkt. Ik vrees gewoon dat we in een ultra steriele maatschappij aan het komen zijn waar niks meer mag of kan. Dat bepaalde aspecten naar verwoording niet door de beugel kunnen, daar ben ik volledig mee akkoord. Maar alstemblieft, push het niet tot het absurde zodat we we onze beschaving niet terugdraaien naar de Victoriaanse tijd waarin een blote teen al als pornografisch kan worden beschouwd.
Woke? Wuk? Mjeh…. 🙂