Nee, ik ga het niet hebben over de nieuwe batch aan deelnemers/deelneemsters die de programmamakers van Temptation Island op ons netvlies hebben afgeschoten. Waarom zou ik ook, want claimen dat ik het programma heb bekeken zou een dikke vette leugen zijn.Iemand die me een ietsiepietsie kent weet dat mijn ogen de welbekende 360° rotatie zouden maken bij het zien van dergelijke zogenaamde “entertainment”. Tegen wil en dank ben ik er toch mee geconfronteerd geweest, tinternet weet je wel, en ik kan je toch vertellen dat ik de benaming van het gebakje, Pommeline, toch ietsjes anders ga bekijken vanaf nu. Oh hell with it,… ik ga het hebben over de Simpelmees, en niet over “simpele duiven”.
Vorig jaar kreeg ik het lumineuze idee om een nestkastje te hangen aan de houtplanken op mijn balkon. Het stikt hier trouwens van de vogels. Kraaien, kauwen, mussen, mezen, duiven (ook simpele), roodborstjes, kieviten,… het zit hier allemaal. Strategisch gesproken dacht ik wel dat het snor ging zitten voor eender welk lid dat de mezenfamilie rijk is. Jawel, een nestkastje van Natuurpunt speciaal voor meesjes. Het gat in het nestkastje is speciaal uitgemeten voor het lijf van een mees, dus een dikke kraai of reiger zal er logischerwijze niet in passen. Zeg nu zelf,… 10 meter boven de tarmak, veilig voor alles wat een kool of pimpelmeesje wel lust als tussendoortje, beschut tegen regen en wind,… und so weiter,… allez gow gasten, geeft toe… de ideale broedplaats waar een beginnend gezinnetje mezen hun ei kwijt kunnen.
Die vogelbeesten ier wor dak weune zin dus echt simpel hé. Nee serieus,…ik meen het,..volgens mij is hun talrijke aanwezigheid te wijten aan regelrechte inteelt. Ik heb het nu al een paar keer voorgehad dat een roekoekoe-duif tegen mijn schuifraam aankwakte,… net nadat ik die ruiten had gekuist. Na veel geklapwiek en gekir (van die duif dus) vond het beest in kwestie dan toch telkens weer de goede richting en meneer John mocht wederom zijn ramen lappen. Kem anders toch niet zoveel om handen.
Nu dacht ik deze winter een mezenfamilie te lokken met een unieke aanbieding in de stijl van een soort “bed ’n breakfast-formule”. Zo vond ik in in de plaatselijke Aldi, waar ik quasi al mijn aankopen doe, een soort voedersysteem wat ik aan het nestkastje kon monteren. Resultaat is/was echter dat ik na 3 maanden het ding heb mogen weggooien omdat de zaden en pitten er verdacht groen begonnen uit te zien. Aangezien ik niet zou willen dat een lokale Simpelmees (je weet immers nooit dat er eentje het ontdekt) of Roekoekoe-duif (ze kwakken immers toch zo graag tegen mijn raam) door die groene voeding een accute aanval van spetterpoep op mijn terras zou krijgen, heb ik de aanbieding aan lekkernijen dan maar vakkundig in mijn wekelijkse vuilzakje gedropt.
Enfin ja, misschien raken geïnteresseerde mezen wel van streek bij het zien van mijn kadaver dat af en toe aan het venster verschijnt. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, ik schrik ook wanneer ik ’s morgens in de spiegel kijk. Misschien moet ik gewoon wat meer geduld hebben.
Nu, mocht die bed ’n breakfast-formule aan het balkon toch niet van de grond geraken, dan kan ik altijd nog een nestkastje hangen in de tuin die traag maar zeker vorm begint te krijgen. Mijn peloeze begint immers goed groen te worden! 😉
08/05/2017 – Bezoekje van Jack Sparrow
Mijn zinnetjes zijn nog niet koud en John was aan het koken op maandagavond en had eventjes de schuifdeur van het raam dat toegang geeft tot zijn balkon op een “kier” gezet. Hoe hij het gedaan heeft is me nog altijd een raadsel maar “Jack Sparrow” kwam binnengevlogen en botste tegen quasi alle objecten die in mijn appartement aanwezig waren.
De glazen deur, de ruit, de TV,… yep de kleine Sparrow was duidelijk het Noorden kwijt. Wat doe je op zo een moment? Eerst en vooral eens luidop zeggen hoe het in godsnaam mogelijk was dat hij door het kiertje was gevlogen en even denken hoe je het diertje weer naar buiten krijgt.
De meest tactische oplossing is dat je dan dat bewuste schuifvenster nog ietsjes verder open zet in de hoop dat kleine Jack de uitgang vindt. Dat deed hij vrij vlot, maar volgens mij had het kleine vogeltje een compleet foute manier van inschatten of was hij gewoon mega-groggy van zijn botsavonturen. Pardoes vloog hij tegen de ballustrade aan en spartelde dan doodsbang in een hoekje. OK,…tijd om hem een handje te helpen. Voorzichtig het arme diertje vastgenomen dat met het bekje open begon te kwetteren van schrik. Blijkbaar dacht hij dat ik hem zou verorderen als toetje,… maar gelukkig voor hem was mijn hoofddoel het diertje weer op weg helpen,… want een mus staat nu niet bepaald op mijn menukaart.
Zo klein dat hij was. Zijn veertjes in de war, zacht en donsig en letterlijk aan het trillen van de schrik. Na een 3 minuutjes op zijn positieven te zijn gekomen vloog hij weg en botste,…jawel echt voorgevallen, vervolgens tegen een grafzerk aan. Tante Germaine die er al jaren begraven ligt zal, in de mate dat ze dat nog kan natuurlijk, maar raar gekeken hebben. Aangezien ik in het kader van de wekelijkse routine mijn vuilniszakje nog moest buiten zetten, toch maar vlug gekeken of hij OK was…. en jawel… hij vloog de vrijheid tegemoet! Hopelijk zonder…euhm… veerscheuren deze keer! 🙂 … Simpele vogels hier hoor… I told you so.