Prima zijn

Bijna een jaar geleden, schreef ik dat ik niet rouwig zou zijn als alles zo een beetje bleef hoe het was. Later die dag, zijn die woorden eigenlijk zeer vreemd geworden.

Rouwig zijn, … hmm … ik sloeg onbewust de nagel op de kop merk ik. Er is zoveel gebeurt sinds die dag en het jaar dat er op volgde dat ik even de tijd heb genomen om op adem te komen. Zoals ik al enkele keren (denk ik) geschreven heb, is ieder woord dat ik hier neerschrijf in zekere zin een understatement. Hoe je een gevoel moet verwoorden is een uitdaging, een kunst, dat altijd wat genuanceerd en afgezwakt blijkt achteraf. Dit schrijfsel zal niet anders zijn. Maar dat is … prima.

Hoe omschrijf je een gevoel? Kan je dit met woordjes vormen? Je puzzelt met zinnetjes in de hoop dat je het via een soort tekst wat kan uiten met het doel dat iemand die je tekst leest je begrijpt. Maar de woorden waarmee je zinnetjes maakt zijn relatief beperkt, een gevoel is dat eigenlijk zelden. Maar dat is … prima.

Als ik dan toch figuurlijke beeldspraak mag gebruiken voelt het alsof mijn hart omgeven is met een onzichtbare prikkeldraad dat prikt en snijdt. Op bepaalde momenten is die prikkeldraad strak aangespannen en op andere momenten voel ik die amper. Ik waarneem af en toe een druk in mijn hoofd, door het gewicht van mijn (en samen met mijn zus) dubbele rouwproces. It takes two, to tango, … right?

Nooit durven denken dat ik die oneliner in dit soort context van stal zou halen. Of toch wel misschien, … een rouwproces is volgens mij 2-delig. Langs de ene kant heb je het verlies, dat er is. Het is wat het is, veranderen gaat niet meer and you gotta roll with it. De wereld staat niet stil, en het leven kabbelt verder. Is dat unfair? Nee. Meteen daarbij, biedt zich het andere deel automatisch aan. Hoe ga ik als mens, hiermee om. Het is een uitdaging, omdat je dit moet vormen. Het is niet wat het is, het is wat het zal worden. Maar dat is … prima.

Is alles dan effectief negatief momenteel? Nee. Ik zweer plechtig en oprecht dat niet alles negatief is. Het leven is me momenteel iets aan het leren, maar het is een niet voor de hand liggende leerstof. Een harde les omdat er geen handboek is dat je kan volgen. Er is geen straightforward stappenplan, er is geen opeenvolging van fases in chronologische volgorde. Die stelling verdedig ik niet omdat ik ze zelf al enige tijd heb gevormd. Ik verdedig ze omdat het simpelweg zo is. Soms moet je gewoonweg eens kunnen aanvaarden dat iets er simpelweg is. Maar dat is … prima.

Ook al lijkt het af en toe moeilijk om positieve dingetjes te ontdekken in dit geheel, ze zijn er effectief. Ik voel dat ik in zekere zin meer volwassen ben geworden dan voorheen, ook al voel ik me diep van binnen soms nog altijd een hulpeloos kind.

Prima zijn, dat is … goed genoeg.
Ik wil iedereen bedanken voor de steun de afgelopen maanden.

Bedankt!

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.