Om alles wat te kunnen plaatsen doe ik al ruim 1,5 maand beroep op een rouwconsulent. Ik voelde dat ik dit nodig had, want to be brutally honest, het is niet bepaald een gemakkelijk jaar voor me geweest. Ik ben een babbelaar, dus voor mij is het geen moeilijke opdracht om me te uiten. Deze blog gebruik ik immers ook als uitlaatklep, dus schrijven is ook niet direct een obstakel voor me.
Tijdens een recente praatsessie maakte ik opeens de vergelijking hoe het rouwproces voor mij aanvoelt. Ik sta bekend als iemand die graag vergelijkingen maakt en dit omdat iedereen, die het wil begrijpen natuurlijk, het makkelijker zou hebben hierin. Ik ben dan o.a. ook docent nietwaar, maar ik heb altijd wel die neiging gehad om vergelijkingen te spuwen, hoe banaal en onnozel die ook mogen zijn. Mjeh!
Ken je die filmreeks, “Pirates of the Caribbean” ? Die amusante films met Johnny Depp? Ja? Mooi, dan zal je mijn verhaaltje begrijpen! Ik geloof dat het in de 3de film is, dat Jack Sparrow door zijn eigen dommigheden in “Davy Jones’s locker” zit opgesloten. Zijn schip, “The Black Pearl” ligt schuin op de marmer witte vlakte en al waggelend loopt hij over het dek en deelt hij bevelen uit aan … zichzelf. Bevelen waarbij zijn (voor hem dan toch) visueel waarneembare duplicaten vrij ludiek rondlopen en amper, of toch tenminste niet op de goede manier, uitvoeren wat hen opgedragen wordt. Hij wordt echter boos op zijn eigenste duplicaten, en schreeuwt dat alles opnieuw moet worden gedaan op zijn typische manier.
Op een gegeven ogenblik komt hij tot het besef dat hij eigenlijk alleen op het schip is, want zijn duplicaten zijn opeens verdwenen en wordt het duidelijk dat hij tegen zichzelf loopt te praten. Hij springt van boord met de gevleugelde woorden “I wash my hands of this weirdness”, waarmee hij aangeeft dat de situatie erg absurd is. Vervolgens probeert hij uit alle macht op de uitgestrekte witte vlakte, krampachtig zijn schip vooruit te trekken. Dat lukt hem niet en hij valt flauw, uitgestrekt op de grond bij zijn schip.
Ik herken veel dingen van mijzelf momenteel in dit bepaalde filmfragment. Ik stond er voorheen nooit bij stil, want een rouwproces, althans het mijne, voelt een beetje zoals de “Davy Jones’s locker” in zekere zin. Ja, het is allemaal filosofische mambo jambo, I know, maar toch. Het schip (je leven) is vastgelopen en de persoon op het schip (je geest) is het noorden kwijt. Je komt jezelf tegen, meer dan 1 keer dus, en je emoties slaan af en toe op hol waarbij je irrationeel denkt bij momenten en waarbij je absurde dingen droomt. Bij mij is dit helaas niet anders.
Toch zit er vrij veel positiviteit hierin. In het fragment beseft Jack Sparrow dat het absurd is en dat hij eruit wil, en dat is volgens mij nog de meest krachtige filosofie. Je schip koste wat kost weer varende krijgen, is de motivatie, grote uitdaging, en de uiteindelijke bedoeling van de “locker”. De stenen krabben die het schip opnieuw in beweging brengen zijn volgens mij metaforen voor “steun” en “hoop”. Metaforen in die zin, dat je soms dingen niet alleen aankan, en dat dit eigenlijk perfect OK is. Dit is wat ik ook ervaar momenteel, namelijk steun en hoop. Het is niet allemaal kommer en kwel, en ja soms voelt het wel eens akelig hopeloos, maar dat is het echt wel niet.
Mijn papa is vandaag 1 jaar geleden overleden. Ik zit nog altijd even in mijn persoonlijke locker, want het rouwproces is wegens het overlijden van mijn mama, 4 maanden later, dubbel zo zwaar en beslist niet eenvoudig. Ik ben in het proces mijn schip weer varende te krijgen, stap voor stap, met steun en hoop als raadgevers. En dit zal me ook lukken.
Je kan de scene hieronder even bekijken, of althans in 2 delen, … (zucht, Youtube)