Ik ben iemand die ten gepaste tijde, op eveneens (on)gepaste momenten, een polaroid durft te nemen. Ik kies er zelf niet voor, ik doe het gewoon. Die polaroid is onuitwisbaar en blijft verscholen in de geheime lades in mijn geheugen. Zorgvuldig stofvrij bewaard, afgesloten van de buitenwereld, met liefde en tederheid gekoesterd, met een rood label “for my private eyes only.”
Ik heb letterlijk de dood 2x in de ogen gezien en heb er op datzelfde moment een polaroid van genomen. Er zijn niet véél mogelijkheden om dit nog directer te verwoorden als ik schrijf dat ik mijn jonge leven tot op heden 3 dierbaren heb verloren. Elk op hun eigen, al dan niet zelf gekozen manier waarbij uiteindelijk het resultaat hetzelfde was. Terwijl de snotneus van weleer niet wist hoe hij op dat moment een traan moest laten, heeft de man het zoveel jaar later dan toch uiteindelijk begrepen.
Mensen wensen, verwachten ergens zelfs, dat je altijd leuke dingen te schrijven of te vertellen hebt. Dit is niet zo, er zijn vaak momenten waarop ik wil schrijven wat ik ECHT voel. Verhalen, niet verscholen in humor. Onverbloemde verhalen, niet voorzien van leuke catchphrases wat het lezen enigszins aangenamer zou maken. Echte verhalen die mensen wel eens naar adem doen happen. Dat zijn immers de blijvers.
Het zou misschien prima zijn, om dat rode label op die oude doos polaroids eens te verwijderen. Beangstigend, want dat heb ik nog nooit eerder gedaan. Beangstigend maar ook wel bevrijdend, want polaroids samen bekijken is des te aangenamer simpelweg omdat je ze deelt.