Misschien is dit schrijfseltje herkenbaar.
Zoals elke brave werkende burger klop ik elke morgen met een ongecontroleerde handbeweging mijn klokradio almost naar het hiernamaals. Ik heb bewust het rotding (uit veiligheid) iets luider gezet, en elke ochtend beklaag ik mij die keuze. Het platteland heeft zijn voordelen, mocht mijn 22 jarige klokradio (destijds gekregen van mijn meme voor mijn plechtige communie en het ding werkt nog altijd) het ooit begeven, dan zou ik onbetwist wakker worden van het gekraai van de lokale haan die in overdrive is geslagen of het geloei van een humeurig koebeest in de verte. Het platteland….you hate it or you love it. Vervolgens sleep ik mij (met uitzondering van de weekends dan toch) vanonder mijn dekbed om als eerste werk die andere geluidsbron, een oversized stereoapparaat (gekocht met de centen van een langvervlogen vakantiejob) in de woonkamer aan te zwengelen. Mijn excuses aan Nico Blontrock, ik was je flauwe grapjes over het weer met Geert Naessens op mijn nuchtere maag destijds een beetje beu, maar laat ik je er meteen ook bij vertellen dat het overdreven getjilp op de andere zenders niet veel beter is voor mijn lichte ochtendhumeur. Of nee, laat ik gewoonweg eerlijk met je zijn Nico, ik was gewoon die reclame van “Reiiiiizen *tudutu* doe je met flamingowww” echt spuugzat. Mijn reis naar kantoor elke morgen is bijlage niet zo spectaculair, dus dat soort reclames kan ik op dat moment niet zo goed pruimen.
Speaking of which…na alle gebruikelijke ochtendrituelen zit ik vaak nog wat na te geeuwen in mijn Greenline. En telkens opnieuw zie ik bij het indraaien van een bepaalde bocht een ventje op zijn velootje rijden. Om de één of andere reden kijkt hij altijd een beetje bedrukt en hoop ik dat het niet aan mij, de vanillepootink, ligt. Ik ken hem niet… geen flauw idee hoe dat ventje heet, woont, of naar school gaat,… maar ik noem hem Emiel. Waarom? Al sla me dood (liever niet),… hij ziet eruit als een… Emiel, neen geen debiel… maar Emiel. Een naam dat in mij spontaan opkwam toen ik hem voor de eerste keer had opgemerkt. Over zien gesproken, ik hou mijn hart vast wanneer de ochtenden wederom omhuld zullen zijn in complete duisternis. Een negerkindje in het donker is immers niet zo goed zichtbaar, en reflecteren doet hij al even min.
Anyhow, er ontwaakt een licht gevoel van euforie wanneer ik de spoorweg zonder ophoud achter mij kan laten. Af en toe is mijn timing immers niet zo goed en sta ik simpelweg samen met enkele andere lotgenoten te koekeloeren naar met graffiti besmeurde treinwagons. Wanneer ik die hindernis (al dan niet met vertraging) overleefd heb kom ik een volgende “oude bekende” tegen. Een tiener met een witte pet, een rugzak en witte sportschoenen. Zijn voorkeur voor wit steekt hij niet onder stoelen of banken, maar er is iets speciaals aan die jongeman. Ik heb de indruk dat hij altijd met een grijns op zijn gezicht loopt. Sommige mensen hebben dat in hun gezicht weet je. Mogelijks heeft het te maken heeft met de geometrische stand van zijn jukbeenderen, wie zal het mij vertellen. Weird, de laatste keer toen ik iets gelijkaardigs had opgemerkt was tijdens mijn avonturen op mijn toenmalige vakantiejob. Toen kwam ik ook altijd iemand tegen in de fabriek die zogezegd vriendelijk naar mijn knikte en ik spontaan als tegenprestatie telkens vriendelijk had teruggeknikt. Tot ik een halve maand later te weten kwam dat hij eigenlijk een motorische handicap in zijn gezicht had. Hmm.
Enfin, dit laatste terzijde. Toen ik destijds een nieuwe schooldag begon, liep ik nooit echt vrolijk te doen op dat moment. Een naam voor die grijnzende kerel heb ik dus niet, en ik ga er ook geen (zelfs niet in functie van dit schrijfsel) gaan verzinnen. Het spijt me.
Het vervolg van mijn rit begeeft zich meer en meer in de bewoonde wereld. Als je op het platteland woont, dan is alles nu eenmaal minder dicht bevolkt en heb je een grotere kans om op mensen te botsen die net als jijzelf in de macht der routine zijn verstrikt.
Even filosofisch. Wist je zelfs dat “om de haverklap je routine proberen te doorbreken” ook een routine wordt?
Owké…. HOOG tijd om een eind te breien aan dit verhaal? Yes ma’am.