Onder het mes

Laten we even een “dramatische” scene in beeld brengen om dit schrijfsel op gang te trekken. Daar lag ik dan (want zo begint zo een dramatisch verhaal meestal),…. onder het licht van 2 gigantische scheerkoppen die me met een helder witte gloed vrij steriel aangaapten. Op een tafel verscholen achter grijze deuren waarop allerlei waarschuwingen voor onbevoegden stonden gekleefd. Tot een half uurtje geleden was die doorgang enkel toegankelijk geweest voor dokters en verpleegkundigen die dankzij een ingestudeerde “4-digit-code” naar binnen mochten. Naast mij, 2 groen geklede individuën, ready to strike en deels onherkenbaar met een wit mondmasker. Toegegeven, er zijn plezantere plaatsen om te vertoeven, but that’s just the way it was.

Voor ik mij op de slachtbank had neergelegd was ik, dankzij de richtlijnen van de dame aan de receptie, op het verkeerde operatiekwartier aangekomen.  In mijn handen, een deel stickers met mijn naam, enkele cijfergegevens waarvan ik alleen mijn geboortedatum kon herkennen en een typerend polsbandje, eentje dat je ook krijgt als je net geboren bent (maar dan kleiner), en dat mogelijks voor het mortuarium bestemd was mocht de operatie mislukken.

De laatste keer dat ik me in een dergelijke habitat had gewaagd als patiënt, moet een slordige 8 jaar geleden zijn. Ook ik heb mijn medische kwaaltjes en mijn lichaam is er eentje dat om onverklaarbare redenen lipomen aanmaakt. Geen dramatisch maar een zelfs vaak voorkomend euvel zo blijkt. Alleen is het voor mij een erfelijk belast kwaaltje dat me om de zoveel tijd naar deze habitat zal lokken.

Meneer de doktoor, meneer de chirurg, of hoe je die mansmens ook wil noemen, was de rustigheid zelve.  Enkele prikken lokale verdoving met een portie gevatte droge humor erbovenop, en het mes kon erin gezet worden. Achteraf bekeken een vrij eenvoudige ingreep, een ingreep dat voor meneer de chirurg niet zo spectaculair was, maar voor de patiënt in kwestie wel de nodige zweetparels had veroorzaakt. Gelukkig werkte de verdoving nog de rest van de dag want anders heb ik geen flauw idee hoe ik met de auto naar huis had moeten rijden.

Dat bandje voor het mortuarium vraagt u zich af? Dat was enigszins een beetje overdreven,… gelukkig! 😉

 

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.