Dat het jaar 2016 een jaar was waarin veel bekende koppen onze aardse habitat hebben verlaten moge duidelijk zijn. David Bowie, Prince, George Michael, Carrie Fisher, Leonard Cohen, Muhammad Ali… en zo kan ik nog een poosje doorgaan eigenlijk. Steevast allemaal iconen in hun branche die voor de allerlaatste keer in the picture kwamen wegens het verzilveren van hun persoonlijke one way ticket.
Het was opmerkelijk inderdaad. Het leek wel of haast elke maand een bekende of iets minder bekende artiest zijn haar laatste adem had uitgeblazen. En telkens opnieuw was het in mijn hoofd van “moh,…allèh gie,…”.
Dat staat ergens in een schril contrast met de talloze vluchtelingen en slachtoffers in conflictzones over gans onze aardbol waar amper aandacht wordt aan geschonken. Ik neem het de mensen niet kwalijk, je kan moeilijk alle zonden van de wereld op je schouders torsen. Slachtoffers van zinloos geweld, oudere en ook jongere slachtoffers die mentaal tot het uiterste worden gedreven waarbij dat ene “one way ticket” de ultieme oplossing lijkt te zijn en waar zelden nog wordt over gesproken.
Het jaar 2017 is niks anders dan 2016. Mensen (waaronder ook ikzelf hoor) vormen zich mentaal een beeld dat de overgang van oud naar nieuw een soort reboot is en je als het ware met een carte blanche opnieuw kunt beginnen. Goede voornemens worden gemaakt, maar erg vaak is er 24u na het maken ervan niks meer van waar. Het doet me denken aan die tijden dat ik “schete canard” in mijn bed lag en ik tijdens mijn ijldromen in mijn hoofd op politieke wijze verdragen ondertekende dat ik alcohol voor eeuwig zou bannen uit mijn leven. Het weekend erna slurpte ik echter weer van een frisse pint en werd het eerder opgemaakte vredesbestand tussen hersenen en ingewanden vakkundig verbroken.
Enfin, mensen worden ook in 2017 nog gewurgd en versleept over het strand en ook iconen verzilveren nog altijd hun one way ticket.