Zittend observatorium

Ik had de bui al zien hangen toen ik de wachtkamer van het dokterskabinet binnenstapte. Er was welgeteld nog 1 stoel vrij en deze zou tegen wil en dank de mijne worden de volgende 2 uur.  Het zieke gegrom, gerochel in allerlei toonhoogtes of het onvrijwillige symfonische borrelbuikgeluid van je medemens aanhoren, het is allemaal mogelijk dankzij de akoestische omgeving waar wachtkamers allom gekend voor zijn.

In de hoop dat de tijd ietsjes vlugger voorbij zou gaan, doorbladeren we eventjes de bemokkelde TVstory van 3 maand terug. Van zodra ik merk dat een zieke hoogbejaarde de welgekende “likje-aan-de-vinger-en-bladzijde-omslaan-techniek” in de praktijk omzet, wordt deze vorm van tijdsverdrijf geschrapt van de lijst.  Het herhaaldelijk bekijken van  motiverende affiches over erectieproblemen en  Restless Leg  Syndromen, het tellen van de vloertegels, en het checken of je nog 10 vingers hebt brengen me evenmin soelaas. Tijd om mijn verborgen hobby uit te oefenen: mensen observeren.

• Observatie fase 1

De dame voor mij heeft een liefdesverhouding met haar mobieltje opgebouwd. Telkens ze een berichtje krijgt (*tietie..tietie*) grinnikt ze haar wangen bol en maakt ze daarbij een nauwelijks hoorbaar ademhalingslachje. De akoestiek verraadt haar amusement echter want sommige mensen richten het hoofd eventjes op en kijken haar nieuwsgierig aan.  Naast haar zit een dame met trieste ogen en grommende ademhaling voor zich uit te staren. Het arme besje is vermoedelijk reeds boven de 80 lentes en heeft een vreemde afwijking aan de handen. Haar man die naast haar zit is minder triestig en leest onverstoorbaar zijn romannetje. Een gemeende opmerking van vrouwlief dat zijn muts op de grond ligt, kan hem blijkbaar niet deren.

Ik neem ondanks mijn goede voornemen toch nog even een boekje ter hand en merk dat alle kruiswoordraadsels reeds zijn ingevuld. Geen erg want ik ging het denkspelletje zowiezo niet kunnen spelen. Een balpen heb ik immers nooit standaard in mijn jaszak zitten. De ene keer dat ik dat wel deed resulteerde immers in een niet meer uit te wassen blauwe vlek.  Boekje terug op de chaotische geklasseerde stapel droppen en opnieuw als zittend observatorium functioneren is dus de boodschap.

• Observatie fase 2

Iets verderop zit een jongeman met een geitensik het plafond te inspecteren. Ook hij heeft een liefdesverhouding met zijn mobiele telefoon, maar doet het op een subtielere manier. De dame naast hem zweeft op de grens van wakker zijn en slapen en maakt zo op ongecontroleerde momenten onbewust stretchoefeningen met haar hals.  Een aantal mensen hebben ondertussen op doktersbevel de keet reeds verlaten.  De zittenblijvers geraken vermoeid en masseren op willekeurige momenten hun bilkaken door te wiebelen op hun stoel.

Naast mij heeft zich een fondantkleurig meisje neergepland. Haar relatie met haar telefoon krijgt de Oscar van de avond want ze spreekt luidop in een taal die ik als melkwitchocolade jongeman niet begrijp.  Ze neemt eventjes de tijd voor een rookpauze buiten het dokterkabinet en plant zich vervolgens opnieuw naast me neer om gelijkaardige halsstretchoefeningen als de dame recht tegenover haar uit te oefenen.

Aan de andere zijde naast mij zit een klein jongetje aandachtig in de stripboeken te bladeren. Bladeren is iets wat ik meestal doe. Ik lees de strips nooit zo aandachtig zoals hij het blijkbaar doet.  Wanneer mijn aanwezigheid in de wachtkamer de 2 uur heeft overschreden krijg ik de neiging om hem te vragen hoe het die dag op school is geweest.  Ik doe het toch maar niet, want uiteindelijk wil ik hem niet uit zijn spannende lectuur halen.

Na 2u en 15 minuten wordt mijn observatiehobby gestoord door een knagend ongeduld.  Nu kan het echt niet vlug genoeg gaan. Het is reeds donker buiten en mijn maag begint te knorren.  Ik wist al meer dan 1 uur dat ik een schrijfsel ging pennen over dit moment, maar met die gedachte sus je jezelf gedurende de resterende wachttijd niet.

• Observatie fase 3

Mijn zittend gat bereikt het verlammingshoogtepunt en net op dat moment schuifelt het fondantkleurig meisje naar de gang die toegang geeft tot het dokterskabinet.  Ik wacht aarzelend nog 10 minuten, wetende dat ze mogelijks virtueel haasjeover wil spelen. Meestal reageer ik te laat in dergelijke situaties, maar deze keer was ik het wachten zo grondig beu geworden dat ik het spelletje deze keer niet wou meespelen.  Defensief verlaat ik mijn uitkijkpost en wacht ik geduldig in de gang tot uiteindelijk de deur open gaat en meneer doktoor van achter de deur komt piepen.

*** DE VOLGENDE! ***