“Wedden dat die kerel weer een Chocovit zal bestellen?” t’madamtje van de bakkerieje,…ja zo zeggen ze dat in West-Vlaanderen, waar ik iedere zondagmorgen trouw mijn koffiekoeken ga schooien moet het al een paar keer gedacht hebben. Ze krijgt gelijk, want traditiegetrouw bestel ik mijn chocomelkske en antwoord ze haast voorgeprogrammeerd: “eentje uit de frigo?” In het merendeel van de gevallen knik ik toestemmend en probeer ik een slaperige “ja” uit mijn stembanden te doen klinken.
Het gewentedier in mij heeft nog maar pas zijn vorige verslaving grotendeels achterwege gelaten of de volgende staat al aan de deur te bonken. Mijn zelfverklaarde “coke zieerrrow” addiction vond ik, naar mijn normen dan toch, wat de pan (of fles in dit geval) uit springen. Niet dat ik een poging wou ondernemen om de held uit de befaamde reclamespotjes na te apen, maar enkel en alleen omdat ik het gewoon een keineigsupercool drankje vond. Bovendien bleef ik bij het drinken van het drankje gespaard van alle mogelijke ongunstige visueel merkbare neveneffecten die ik bij “nen echte coca” weldegelijk krijg.
Laat ik de Ketnettaal nu maar achterwege laten want van die zieerrrow verslaving ben ik grotendeels af. Aspartaam schijnt blijkbaar niet gezond te zijn, en deze held wil uiteraard niet aan een overdosis van de kunstmatige zoetigheid bezwijken. De korte omschakeling van zieeerrrow naar Pepsi Max vond ik weldegelijk de max, (voorspelbare woordspeling) maar aangezien ik na herhaaldelijke tests heb ontdekt dat het drankje nogal vlug zijn bubbeltjes kwijtraakt en de boosdoener Aspartaam toch weer de kop kwam opsteken, probeer ik op het moment van schrijven zoveel mogelijk van het transparante Chaudfontaine te slurpen. Let’s not split hairs, en laten we niet over het NO3 gehalte uitwijden.
Hoedanook, we hebben allemaal onze zwakheden, en ik moet op het einde van de rit toch 1 verslavingetje overhouden. “Eentje uit de frigo?” ….