Het zou nu en toen wel eens gebeuren dat ik er op let.
Toen, gebeurde het ook, maar toen stond ik er nooit bij stil.
Nu daarentegen.
Ik heb ooit eens geschreven op mijn blog dat ik nu en toen wel eens iets serieus wil schrijven. Wel, een mens moet zich zo vaak mogelijk aan zijn woord houden omdat het nu en toen ook wel eens persoonlijk mag zijn.
Ik heb zo een aantal vriendinnen, en die zijn begin de 30. Daar is op zich niks spectaculairs aan, want aangezien ik zelf ook al in mijn mid 30’s ben, is het ergens voor de hand liggend dat mijn directe vriendenkring in diezelfde leeftijdscategorie rondzweeft. Er is echter iets eigenaardigs met ons aan de hand.
Als ik mij als single kerel buitenshuis begeef, en ik kom nu en toen een jonge vader tegen die op het voetpad zijn jonge spruit zorgvuldig leert balanceren op zijn tweewieler met bijhorende steunwieltjes, dan betrap ik er mij op dat ik zorgvuldig mijn hoofd durf wenden richting dat scenario. Op dat moment steekt er zich als het ware een onzichtbare glimlach maar terzelfder tijd ook een droevige blik de kop op.
Die beruchte metaforische onpopulaire wekker, is iets waar die vriendinnen van mij soms serieus last van kunnen hebben. Alhoewel het toen mij vaak ter ore was gekomen dat het om een “typisch vrouwelijk” verschijnsel ging, heb ik die stelling nu resoluut bijgeschaafd. Als man zijnde kan ik namelijk enkel maar voor mijzelf schrijven en bekennen dat wanneer die beruchte metafoor nu en toen, mij persoonlijk een bezoekje brengt, het letterlijk aanvoelt als een onaangenaam knedend emotioneel gevoel die me nu en toen wel eens het gemis laat herkennen.
“Der kan nog van alles gebeuren.”
Luc De Vos – 1962-2014