It’s time to say our prayers! Als we het allemaal mogen geloven vergaat de wereld op 21-12-12. Of neen, laat ik het op de Amerikaanse manier van datums/data eventjes verwoorden,… 12-21-12. Zo! Dat toont artificiëler, want het is de laatste keer deze eeuw dat we zo een cijfercombinaties op gebied van data kunnen uithalen.
Mohjah! Die Maya’s,… want over hen gaat het uiteindelijk. Het begrip “tijd” is zowiezo een uitvinding der mensheid met de bedoeling om een beetje grip te krijgen op onze omgeving. Net zoals bij religie trekt Mama Aarde er zich op dat vlak toch helemaal niks van aan en houdt de natuur geen rekening met de gewoontes van een ruziemakende diersoort op haar huid.
Mohjah! Herriner je nog Y2K? Alle computers ter wereld zouden bij de ingang van de nieuwe eeuw (het jaar 2000 dus) spaak lopen en de volledige wereldeconomie zou instorten wegens een zogenaamde onmogelijkheid met ééntjes en nulletjes. Fact is, dat ik op die nieuwjaarsdag met een even mottige maag rondliep als de jaren ervoor en ik mijn traditionele “Cowkah Cowla” ter hand nam om mijn maag wat te ontlasten. Die “Y2K-ready” stickerjes verdwenen als sneeuw voor de zon en niemand repte er nog een woord over. De marketing had namelijk zijn vervaldatum bereikt.
En zo hebben we 12 jaar later opnieuw een euvel waar we ons “ernstig zorgen” mogen over maken. National Geographic speelt er leuk op in en toont de ene absurde Amerikaan na de andere, de “DoomsDay Preppers“. Oh my god, blijkbaar is laatstgenoemde ver te zoeken in het eindscenario. De mogelijkheid om het nog 1 jaar langer vol te houden op deze aardbol, ondergedoken onder een laag van 50 cm beton en te leven op poedervoedsel lijkt leuk, maar ik verkies dan toch ot nie messant ip da moment meteen de uitgang.
Moraal vant verhaal. De mens denkt teveel na, en dat wordt uiteindelijk ook onze ondergang,… ooit.