Je moet als schrijver in deze tijden écht letterlijk op je woorden letten als je wat op papier zet. Zo las ik vrij recent dat de boeken van Roald Dahl een revisie hebben gekregen waarin bepaalde woorden anno 2023 als ongepast worden beschouwd. De woorden die ik las in het nieuwsartikel zijn volgens mij helemaal niet aanstootgevend. Zoals ik al eerder eens heb laten vallen op mijn blog, stel ik me af en toe de vraag wie zich hier nu precies druk in maakt. It ain’t a big deal, until you make it a big deal.
Ondanks het feit dat ik héél graag schrijf, ben ik helemaal geen lezer. Dus een constructieve mening vormen over het taalgebruik van de brave man destijds is niet aan de orde van mijn kant. Nou, “man”, … ook dit mag je blijkbaar niet zomaar meer schrijven of zeggen, want misschien had Roald Dahl, een gendercrisis en worstelde Roald er zijn ganse leven mee? Toch? Let op mijn woorden, straks krijgen alle vormen van het geschreven woord preventief een label met de woordjes “Mental Advisory”.
Maar, en dit is mijn algemene gevoel bij dit soort dingen, om het even met de woorden van wijlen Toon Hermans te zeggen: “Lieve mensen, waar zijn we mee bezig?”. “Vroeger lag niemand er van wakker, want toen bestond dat woordje nog niet.” Natuurlijk zei Toon die woorden in een geheel andere context tijdens één van zijn zovele zaalshows, maar het illustreert perfect mijn gevoel. Ik betrap er mij op dat ik vaker en vaker naar de zaalshows van Toon Hermans kijk. Toon had werkelijk fenomenale klasse om waarheden humoristisch te verwoorden zodat iedereen ze meteen begreep. Held!
Het tolerantieniveau van de steriele moderne mens is volgens mij bijzonder laag geworden. Ik merk dat ook wat in de dagdagelijkse omgang met mensen. Het lijkt alsof niets meer met gevoel mag worden gezegd of geschreven omdat er altijd wel eentje bij is die mentaal in de knoop slaat bij het interpreteren van de boodschap. Natuurlijk zijn er aan alles wel grenzen, maar je begrijpt hopelijk wel wat ik bedoel. Een groot contrast met de nonsens dat ik af en toe op verwaaide keren op social media lees en ik ook bekijk wanneer sommige influencers in vlogs zich ronduit belachelijk maken om toch maar extra volgers te lokken. De decadentie van een moderne wereld. *haalt schouders op*
Uiteindelijk, en daarom dat ik er wat extra op let, ben ik ook schrijver. Nee, uiteraard niet op een literair niveau van een Roald Dahl of eender welke genomineerde schrijver dan ook. Het is nu al bijna 14 jaar dat ik deze blog volstamp met schrijfsels, en ik betrap er mij op dat ik de laatste jaren qua taalgebruik onbewust meer revisies invoer. Zou ik dit wel op deze manier verwoorden, en kan ik het niet meer geraffineerder aan boord leggen zodat mijn schrijfsel iets neutraler overkomt? Ergens voelt het wat als een remming, en dat is in zekere zin een beetje jammer. Maar als het écht om banale woordjes gaat die voorheen nooit een issue waren, dan veeg ik er eerlijkheidshalve mijn voeten aan.
Bron afbeelding: Monstera / Pexels
Bewerking foto: John 😉