De Engelse taal heeft zo van die machtige woordjes. Het woordje “ludicrous” heb ik leren kennen via het spelletje “Unreal Tournament”. Wat het spelletje precies was/is zal ik misschien een andere keer uit de doeken doen maar voor hij of zij die het woordje niet mochten kennen, heb ik even de tijd genomen om het voor je op te zoeken. Geen dank.
ludicrous – [loo-di-kruh s]
causing laughter because of absurdity;
Ter illustratie een verhaaltje uit mijn leven wat ik toch altijd wel zal blijven onthouden.
Ruim 10 jaar geleden, als niet langer is, liep ik op een dinsdagavond in de zomer terug huiswaarts van de Roeselaarse parkconcerten. Destijds organiseerde de stad in het Geitenpark, waar ik tijdens mijn schooltijd met enige vorm van afgunst rondjes heb moeten lopen, openluchtconcerten waarbij het merendeel van de bezoek(st)ers na verloop van tijd gewoonweg stonden te gapen met een plastieken bekertje bier in de hand. Mijn toenmalige blauwgeschelpte Ford Escort stond ergens aan de toenmalige Albrecht Rodenbach bibliotheek geankerd, dus ik moest een bepaalde route volgen om tot mijn auto te geraken. Het was warm die avond, dus in een lange spijkerbroek lopen was geen optie. Dit om eventjes een beeld te scheppen van de situatie.
Voor mij liep er een groepje van pakweg 5 jongeren met een grote herdershond. Alhoewel het eigenlijk weinig ter zake doet moet je weten dat ik eerder neig naar katten ipv honden als het op mijn persoonlijke voorkeur van huisdieren aankomt. Daar het best een mooie hond was zag hij (ik denk toch dat het een “hij” was) er niet bepaald vriendelijk uit. Gaanderweg draaide hij zijn kop nieuwsgierig mijn richting uit en bengelde er een heuse Chateaubriand van een tong uit zijn bek.
Wat elk rationeel mens in een dergelijke situatie zou doen, deed ook John. Hij hield een beetje afstand omdat hij niet bepaald de behoefte in zich voelde opborrelen het groepje jongeren (terwijl hijzelf toen ook nog een jongere was destijds) in te halen. Bij andere gelegenheden durf ik dat wel eens doen, maar op dat eigenste ogenblik voelde ik niet echt de noodzaak noch de behoefte om een inhaalmanoeuvre en route te steken.
Na een dikke (ze duurden echt wel lang) 5 minuten wandelen, nam ik heelhuids de afrit richting centrum om tot de bibliotheek te geraken en hoorde ik een meisje uit de groep tegen een ander meisje in diezelfde groep vertellen dat ze opgelucht was dat ik weg was omdat ze zich niet op haar gemak voelde terwijl ik achter haar liep.
*slaat met hand tegen het hoofd*…. pretty ludicrous Sherlock, en zo heb ik nog een paar verhalen. Maar dat is voor een volgende keer! 😉