Al meerdere jaren, en daarmee bedoel ik eigenlijk 15+ jaar, was ik thuis aan de slag met een 19″ secundair beeldscherm van Neovo. Een werkelijk tot op de figuurlijke draad versleten beeldscherm dat op het einde van de rit bedroevend slecht van beeldkwaliteit was geworden. Nu ja, an sich zag ik er lange tijd geen graten in hoor, want zoals je kunt lezen heb ik toch bijzonder lange tijd mijn plan getrokken ermee. Het beeldscherm werd gebruikt om software als mijn mailprogramma en mijn Spotify op te plaatsen, dus zo nauw stak het eigenlijk niet voor me. Mijn primaire beeldscherm was een 24″ scherm van LG en was eigenlijk, als ik het mag toegeven, een relatief erg goedkoop ding dat eigenlijk nooit aan mijn verwachtingen heeft voldaan maar waar ik kon mee leven. Toch besloot ik om te investeren. Waarom? Dat lees je verder in dit schrijfsel.
Je moet weten dat ik beroepshalve aan de slag ben als Desktop Publisher, en ik thuis vaak nog knutselpruts voor mijn bijberoep en dergelijke meer. Een desktop publisher zeg je, … is dat iets als grafisch vormgever? Euhm wel, letterlijk genomen nee. Een desktop publisher is méér technisch geboeid, maar beide beroepsfuncties worden zo een beetje door elkaar gebruikt nowadays dus de verwarring is zeer begrijpelijk. Maar dit even ter zijde.
Omdat ik toch probeer zo professioneel als mogelijk te zijn, had ik voor mijzelf zoveel jaren terug hardware en software aangekocht voor beeldschermkalibratie. Je moet weten dat out of the box, elk beeldscherm, maar dan werkelijk elk beeldscherm eigenlijk foutief staat ingesteld naar neutrale kleuren toe. Een beeld in zwart/wit, échte grijswaarden dus, toont al erg vlug te blauw of te rood. Dus als je correct én professioneel wilt werken, dan is dit niet zo aangenaam en wordt het simpelweg storend. Dus is het kalibreren van mijn beeldschermen iets wat ik standaard altijd meteen doe. Mind you, het is écht een beroepsdingetje hoor, want een normaal mens zou er nooit bij stil staan of zou het zelfs nooit opmerken zelfs.
Probleem was echter dat het secundaire beeldscherm voor geen meter meer te kalibreren viel. Niet zo geheel onlogisch want de gebruikte technologie was anno 2023 zodanig veroudert, en de slijtage was na al die jaren in een zo ver gevorderde staat dat correct kalibreren simpelweg onmogelijk bleek. Mijn primaire beeldscherm was nog een beetje doenbaar, maar ik stoorde me wel al geruime tijd dat het scherm een soort zachte flikkering had in de donkerste kleurtonen.
Dus besloot John om twee 27″ “ProLite” beeldschermen aan te kopen van het merk Iiyama die meteen 4K kwaliteit hadden. Nu euhm,… toegegeven, ik ken van dit soort dingen eigenlijk niet zo héél erg veel hoor, maar ik wist wel dat 4K een serieuze upgrade ging zijn tov wat ik altijd reeds gehad heb. Een upgrade naar comfort en een upgrade naar mijn oogbollen toe. Ik koop eigenlijk zelden écht nieuwe dingen, tenzij ik niet anders kan of wanneer ik écht de noodzaak zie. Op voorhand wel even research gedaan of deze configuratie überhaupt wel ging werken. Technologie verandert zodanig vlug soms, en zoals ik al schreef ken ik van dat soort dingen eigenlijk niet zo héél erg veel. Het zou dus eigenlijk stom zijn om de foute keuzes te maken wegens het feit dat je jezelf geen bezinningsperiode hebt gegund.
Een verademing werd het, en ook het uitgelezen moment om mijn bureau wat te herschikken. Je moeten weten dat 27″ beeldschermen niet bepaald klein zijn, en ik heb toch even moeten nadenken om mijn setup thuis wat te herschikken. Het gaat hem vaak om kleine dingetjes hoor. Zorgen dan er geen reflectie van zonlicht aanwezig is in een beeldscherm en zorgen dat je nog op een treffelijke wijze aan je computer kunt plaatsnemen zonder dat je iets omstoot. Dat was de grote uitdaging waar ik mee geconfronteerd werd, maar het is dan uiteindelijk toch gelukt. Phew!!!
En die kalibratie hoor ik je luidop denken? Works like a charm! 🙂
Bron afbeelding: Victor Freitas / Pexels