Het is een poosje geleden dat ik nog iets geschreven heb op mijn blog. Mijn excuses. Het zijn wat hectische en ook emotionele tijden voor me geweest. De eindejaarsperiode wordt sowieso bij mij momenteel wat geassocieerd met verlies en verdriet en je zou kunnen stellen dat na 2 jaar, het toch wel een beetje zou moeten geplaatst zijn, maar dat is helaas niet zo. Wat ook normaal is … denk ik/hoop ik? Toch?
Begin december voelde ik het opnieuw opkomen en ik geef ruiterlijk toe dat ik het toch wel zeer moeilijk heb gehad. Dit jaar, met uitzondering van één specifieke dag, heb ik bitter weinig over mijn rouwproces geschreven. Dat wou ik eigenlijk niet meer, want vorig jaar kwam dit ruim genoeg aan bod, tot op het punt dat ik zelf een afgunst kreeg om telkens “over dat ene” te schrijven. Het verhaal is bekend.
Wat kan ik eigenlijk nog schrijven? Herhalen, herhalen en nog eens herhalen, met telkens iets aangepast woorden, maar uiteindelijk telkens opnieuw hetzelfde verhaal? Is dit wat ik wil? Nee, ik had er mijn buik wat van vol. Ik weet dat het voor mij een manier van verwerking is, maar laat ik gewoon stellen dat ik op het punt wil komen dat ik het verlies een plaatsje kan geven. Plaatsen, koesteren en verder gaan met mijn leven.
Ik sta wel bekend als een nostalgische snuiter soms, dat merk je vast en zeker wel in mijn manier van schrijven en het komt af en toe wel eens aan bod tijdens bepaalde schrijfsels dat ik hier op je loslaat. Ik ben een nostalgische snuiter die vaak vreugde kan vinden in banale dingen die voor veel mensen weinig emotionele waarde hebben.
Ik heb bewust halfweg december niets over mijn vader hier geschreven. Maar ik maak op deze laatste dagen van het jaar een uitzondering. De reden hiervoor is dat ik met een glimlach, ja echt wel, brieven heb gelezen van mijn vader uit diens legertijd uit het gezegende jaar 1977. Die brieven heb ik recent ontdekt tijdens de opkuis van het ouderlijke huis. Brieven die jaren aan een stuk het daglicht niet hebben gezien, die muf en oud ruiken, maar die mooi bewaard zijn gebleven in de omslagen waarin ze oorspronkelijk werden verstuurd. Het was in zekere zin voor mij een archeologische ontdekking die me oprecht blijdschap bracht.
1977, … 3 jaar voordat ik ter wereld kwam, en een jaartal waarin mensen nog effectief brieven schreven om te communiceren en waarbij van alle technologische communicatiemiddelen dat we nowadays kennen nog geen sprake was. Zalig toch? Nee, echt, ik heb soms zo een hekel aan al die moderne mambo jambo, … maar ach.
Ik had even het gevoel dat ik terug gezogen werd in de tijd. De tijd waarin mijn vader in het verre Duitsland schreef naar zijn ouders, om te vertellen wat hij had meegemaakt, en hoe hij zich voelde toen. Een plattelandsjongen, die verplicht zijn legerdienst moest vervullen, en die voorheen mogelijks nog nooit de grens was over geweest was. Dezer dagen klinkt dit analfabetisch en ouderwets, … I know.
Het is werkelijk, al zeg ik het zelf, zéér intrigerend (ja, dat is het woordje dat ik zocht) om te lezen dat mijn vader ook de zoon van zijn ouders was. En dat hij, door middel van brieven zo in contact stond met zijn familie toe hij zijn legerdienst vervulde. Ja, natuurlijk was hij de zoon van zijn ouders, dat is toch vrij … normaal John?
Ja, … je hebt een punt, sowieso, maar … we staan er soms niet bij stil, althans ik toch niet zo vaak. Als je zelf kind van je ouders bent, durf je af en toe wel eens vergeten dat ook zij … kinderen waren van hun ouders. Met een jeugd en een geschiedenis. Je ouders heb je altijd volwassen geweten … snap je?
Ik had nooit gedacht in mijn naïviteit, dat mijn vader en mijn grootouders, zoveel brieven naar elkaar hebben gestuurd toen zoonlief in het verre Duitsland was gestationeerd. Brieven waarvan de inhoud soms banaal en zéér laagdrempelig was, maar die wel een goede band aan het licht brengen. Net zoals ikzelf een goede band met mijn ouders had, merk ik dat dit dezer dagen een zeldzaamheid begint te worden soms.
Ik ben dankbaar.
Ik wil iedereen die de moeite doet mijn blogje te volgen, hartelijk bedanken. Goede voornemens voor het nieuwe jaar zal ik persoonlijk niet maken. Maar op mijn bescheiden webstek kribbelen zal ik ongetwijfeld blijven doen.
Prettig nieuwjaar!
Bron afbeelding: Pexels // Prashant Gautam