Toen ik 4 jaar geleden op mijn nieuwe werkplek bij gelegenheid had laten vallen dat ik best wel eens kan genieten van een “blonde Leffe”, dan had ik nooit kunnen voorspellen dat collega’s er tot op heden wel eens de draak mee gingen steken. Blijkbaar heeft het biermerk Leffe in die bepaalde regio een zogenaamde slechte reputatie bij velen en ben ik in hun ogen iemand met weinig smaak. Ah ja, zoals het Franse spreekwoord zegt: “des goûts et des couleurs, on ne discute pas”!

Nu, lef (voorspelbare woordspeling) had ik destijds blijkbaar wel om onbewust de figuurlijke stok in het hoenderhok te gooien. Het moet volgens mij in mijn genen zitten, want mijn grootmoeder zaliger dronk blonde Leffe regelmatig, en ook véél familieleden van aan mijn vaders kant, zijn er niet bepaald weigerachtig tegen heb ik gemerkt.

Als er iets is wat je eigenlijk (volgens mij) niet mag zijn in het leven dan is het “grijs” zijn. Nee, niet letterlijk natuurlijk, want grijze haren beginnen massaal de kop op te steken bij mezelf heb ik gemerkt. Ik word dit jaar 43 lentes ya know, en als ik ervan uit ga dat ik mijn vooropgestelde deadline van 80 lentes ga halen, dan zit ik momenteel volgens het Internet in het begin van een midlife crisis.

Nee, een scheve schaats rijden ga ik niet doen want daarvoor heb je in eerste instantie schaatsen nodig (doordenkertje), en met een ponytail smoel ik al helemaal niet. Een fancy sportscar ga ik me ook niet aanschaffen, en een tatoeage of piercing zetten past niet bij mijn persoonlijkheid. Ik geloof trouwens niet dat ik ooit in een midlife crisis ga belanden, wat niet wil zeggen dat ik nooit te maken krijg met zogenaamde crossroads die mijn leven bijsturen.

Maar ik dwaal een beetje af. Over wat ging het weer? Leffe? Nee, het ging eigenlijk over figuurlijk grijs zijn dacht ik? Die Leffe heb ik er maar bijgesleurd om dit schrijfsel wat in te kleden.

Grijs zijn is een beetje vergelijkbaar als certified boring zijn. Of je nu iets leuk of minder leuk vind, maakt niet uit wat, kom er simpelweg voor uit en beken op dat moment kleur en verdedig het met verve. Af en toe heb ik wel eens de neiging om dingetjes die ik écht leuk vind, extra in de verf te zetten in de hoop dat ik iemand kan bekeren dit of dat ook leuk te vinden. Vermoedelijk, en ik weet het eigenlijk zeker, een karaktereigenschap dat ik van een tante zaliger heb meegekregen. Ik val in de zonde van het herhalen, want ik heb het weer over genen.

Grijs zijn is dus menselijk gezien vrij steriel, en een beetje kleur geven aan je leven betekent dat je in eerste instantie gewoon mag zijn wie je bent. “Come as you are”, zong mijn favoriete band Nirvana. En daar hoort, in mijn geval toch, af en toe wel een blonde Leffe bij. 


Bron afbeelding: Pexels

Geef een reactie

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.