Opgelet: Dit schrijfsel is een momentopname op het ogenblik dat ik serieus kwaad was. Sommige zinnen zijn irrationeel en horen bij het rouwproces, so it seems. Veroordeel me niet om dit schrijfsel.
Godverdomme moeder! WAAROM heb je ons dit aangedaan! Jaren aan een stuk heb je ons verteld dat niemand een dergelijke situatie zoals jijzelf 2x hebt meegemaakt zou moeten voelen. WAAROM, godverdomme WAAROM, en ik herhaal nogmaals héél luid, … WAAROM!!!!! … heb je ons dit nu zelf aangedaan!!! Je eigen motivatiereden kan ik begrijpen, maar GODVERDOMME, … besef je ergens wat je ONS hebt aangedaan? Nee, tuurlijk niet … want het enige wat er nog over is van je is een potje met as in mijn appartement, enkele blonde haarlokken, en een plekje op het kerkhof waar ik quasi wekelijks eens goedendag kom zeggen. Dat is alles wat ik nog van jou heb, een hoopje as … mogelijks vermengd met onderdelen van voorgangers.
Ik schrijf deze alinea rustig. Waarom heb je niet naar ons geluisterd? Waarom heb je jezelf niet meer tijd gegund? Hebben we dan werkelijk 4 maanden van ons leven verspild, geflushed, voor iets wat misschien altijd altijd al onvermijdelijk was in jouw psyché? Ja, het was een momentopname, maar waarom heb je me toen niet gebeld zoals we al al die maanden voordien afgesproken hadden? Ik ging letterlijk alles laten vallen om bij jou te zijn, en dat weet je donders goed.
Ikzelf heb 4 maanden … dag in dag uit … het beste van mijzelf gegeven voor jou! Ik heb mijzelf weggecijferd, mijn eigen leven “on hold” gezet, ik heb me dingen ontzegd en voor wat? Om nu zelf in de situatie te zitten waar jij ons voor wou beschermen al die jaren? Het spijt me moeder, … wat jij destijds hebt moeten meemaken met je eigen mama was verschrikkelijk, ronduit verschrikkelijk, … die dag was een gitzwarte dag in onze familie, en ik weet dat eigenste moment nog donders goed, nu al bijna 30 jaar geleden! Maar ik geloof op gebied van dramafactor dat we je helaas nu wel kloppen! Ja toch???
Ja, ik weet, … je wou bij papa zijn … OK, OK … fair enough! Ik begrijp dit allemaal wel. MAAR WIJ DAN???? Heb je op dat moment nooit eens stilgestaan wat dit voor ons ging betekenen? Nee, tuurlijk heb je er niet bij stilgestaan, anders zou ik dit nu niet schrijven. Voor de zoveelste keer … waren wij GODVERDOMME niet goed genoeg ofzo??? Was je dan echt, als puntje bij paaltje kwam iemand die tegen ons gelogen heeft al die tijd??? Was jouw mentale sterkte er dan enkel en alleen er omdat papa er toen nog was? Ben je zelf dan altijd al een onzeker persoon geweest die altijd iemand sterk aan je zijde moest hebben om te kunnen functioneren? Ik zou nog allerlei verwijten kunnen schrijven nu, maar ik ga dat niet doen.
Nee, mama, ik begrijp dat wat jij meemaakte toen papa stierf zeer traumatisch was. Hoe je toen de situatie hebt aangepakt bewonder ik héél erg. Ik weet dat het voor jou op dat moment, het leven een hel is geworden en dat het verdriet onmenselijke hoog was voor je. En geloof me, je hebt het fantastisch gedaan toen. Maar je begrijpt mama, dat ik nu efkes héél boos ben. Ik voel me erg vijandig naar mensen die het niet verdienen. Als een gewond wild dier lig ik verborgen achter een struik te kwijlen en te grommen met vuurrode ogen en ik heb de neiging direct aan te vallen, zonder er bij na te denken naar alles wat TE dicht bij me komt of juist niet. Elke avond sla ik enkele keren keihard op mijn matras om mijn woede te uiten en elke morgen sta ik op in een soort waas. Daarom schrijf ik ook dit verhaal mama, omdat je weet dat ik eigenlijk zo helemaal niet ben.
Ik heb het gevoel dat ik momenteel een stuk van mijn identiteit verloren heb, dat mijn intenties van begripvol zijn en al die andere bullshit dat mensen claimen van me te weten eigenlijk compleet, maar dan ook compleet nutteloos zijn. Ik ben krampachtig op zoek naar mijzelf want, ik ben mijzelf niet mama momenteel, en je weet donders goed waarom! Ik vergeet papa maar al te vaak de laatste dagen, en dat is naar hem toe verschrikkelijk unfair!!
Maar wat verwacht je nu eigenlijk dat ik doe? Dat ik gewoonweg “normaal” door het leven ga en doe alsof er niets is gebeurt? Dat ik moet bewijzen dat ik sterk ben en dat ik keigoed met de situatie omga? Is dat wat ik MOET doen, omdat mensen dat nu éénmaal verwachten van iemand? Dat ik mijn verdriet na een poosje simpelweg voor mijzelf moet houden omdat het eigenlijk niet het probleem van iemand anders is? Omdat ik het risico loop dat mensen me op termijn gaan bekijken als een negatieve gefrustreerde zagevent waar ze het liefst niet meer willen bij zijn? Ja, dat risico loop ik ja, maar nogmaals, … wat … verwacht je … op dit eigenste moment dat ik doe? Fake it till you make it?
Ja, wat verwacht JIJ nu eigenlijk van mij mama? Weetje, JIJ hoeft niets meer te verwachten, nog te eisen en te zeggen wat IK moet doen, want je bent er niet meer. Je bent vernietigd, je bestaat simpelweg niet meer. Dat is hoe het nu eenmaal is. Toch? Weet je wat, … ik ga zelf wel mijn leven leiden en in handen nemen, en alles wel slikken en ervaren wat op mij afkomt. Ermee omgaan ga ik op mijn manier doen, en daar heeft niemand zich in te moeien uiteindelijk, want IK en enkel IK beslis. Ik accepteer elke vorm van hulp dat ik krijg, maar IKZELF moet hierdoor. En een schrijfsel als dit is daar een stap(je) in.
Mama, en papa, … ik ben een gevoelsmens, ik heb nu dingen uit mijn systeem geschreven, maar weet, … ik zie jullie graag! En dat gevoel is 1000x sterker dan de boosheid dat ik hier heb neergeschreven. Met mij komt het wel goed, ik moest het gewoon voor de zoveelste keer uit mijn lijf afschrijven. Dat is alles.
Liefs,
John