Deze week was het 1 maand geleden dat mijn moeder overleden is en 5 maanden dat vader ons verlaten heeft. Om het vlakaf te schrijven, ik nam het écht niet zo schitterend.
Toen de 18de van de maand was aangebroken heb ik zeer akelig gedroomd. Ik droomde dat mijn moeder triestig voor me stond en me met bibberende stem vroeg waarom ik er die bewuste dag niet was voor haar. Ik kon niet antwoorden want ik ben quasi meteen zwetend en compleet van de kaart wakker geworden. Mijn vader is nooit in mijn droom voorgekomen, … is dit normaal?
Ik weet het, het is normaal dat ik me verscheurd voel en het is normaal dat ik dergelijke dromen heb. Het zijn projecties van mijn onderbewustzijn, en, … en, … urgh daar ga ik weer! Iedereen zegt me dit, en ik begrijp ook donders goed waarom mensen me dit zeggen. Het is iets wat ik, na de voorkeur te hebben gegeven aan intensief luisteren, ook zou zeggen tegen iemand. Ik geloof sterk dat ik ooit mijn eigen ervaring ga kunnen gebruiken om iemand anders een hart om de riem te steken en dat geeft me eerlijk gezegd wel een zekere feel good, hoe raar dit ook mag klinken.
Ik denk dat ik gewoon het deux ex machina gehalte moet kunnen plaatsen. Het verhaal is wat het verhaal is, hoe absurd het einde ook is. Veranderen kan ik niet meer. Gebeurtenissen kunnen niet meer worden herschreven en het verhaal is gepubliceerd. Al zou ik het meteen uit de rekken willen halen en het verhaal een andere twist willen schenken mocht het mogelijk zijn.
Ik ben vaak verwonderd de laatste tijd, verwonderd hoe alles uiteindelijk tot dit punt is kunnen komen. Zoals ik al enkele malen geschreven heb, is het vanuit een rationeel standpunt glashelder. Maar zoals je kunt merken in dit gekribbel van me, heb ik het momenteel emotioneel erg lastig. Aanvaarden is niet iets wat je dag op dag meteen kunt. Dat is het klote van emoties in het algemeen, ze nemen je soms mee op sleeptouw en het zijn dan je eigen stuurmanskunsten die je moeten gidsen daarin. Soms wou ik dat ik een gevoelloze klootzak was, die ijzig met alles omgaat, maar dan zou mijn leven misschien niet veel voorstellen vrees ik. Weetjewat, laat ik maar een gevoelige jongen blijven, die emoties kan ik wel te baas.
Toen ik dit schrijfsel begon, voelde ik me belabberd slecht. Nu voel ik me eigenlijk wel beter. Dankjewel aan mijn 10 vingers om al het werk te doen.
Blijven schrijven John als je je hier goed bij voelt. Ik heb spijtig genoeg ook hierin ervaring en probeer dus ook anderen een hart onder de riem te steken en ja dit heeft een goed gevoel. Wat het aanvaarden hiervan betreft kan ik je zeggen dat je het na een tijd wel een plaats zal kunnen geven maar het zal nooit voorbij gaan. Zelf wil ik ook niet dat het voorbij gaat want dit zou ook weer een slecht gevoel geven. Positief blijven, doorgaan en proberen uzelf geen schuldgevoel aan te praten. Dit is wel gemakkelijker gezegd dan gedaan maar het lukt u wel.