Toen ik nog een melktandeigenaar was, overleed mijn grootvader. Achteraf ben ik te weten gekomen dat hij vaak actief bezig was op zijn mechanische schrijfmachine om verhalen te schrijven. Nu, waarover die verhalen gingen, weet ik niet. Ik heb ze nooit kunnen inkijken en de kans bestaat erin dat ze simpelweg niet meer bestaan.
Ergens moet ik zijn hobby, zonder het lange tijd te beseffen, overgenomen hebben. Schrijven is voor mij een emotionele uitlaatklep, mijn manier om op momenten de druk van de ketel te halen, en ik ben dankbaar daarvoor. Ik hou van metaforen, ik hou van filosofisch nadenken met natuurlijk het risico dat ik zwaar op mijn bek ga omdat mijn statements simpelweg niet kloppen volgens anderen.
De nasleep van alle gebeurtenissen de afgelopen maanden, weegt vanzelfsprekend op me. Het voelt een beetje alsof ik vanuit een tabula rasa perspectief mijn leven moet herbeginnen. Een nieuw leven, … dat ik eigenlijk niet gewild heb, maar dat ik zal moeten accepteren.
De cocktail van mijn gevoelens momenteel, is een recept dat quasi dagelijks wordt aangepast. Het ene ogenblik smaak ik erg bitter, een moment later waarneem ik (figuurlijk gesproken) het zachte aroma van citrusvruchten. Rouwen noemen ze dit.
Er bestaat geen handleiding hoe je moet rouwen, net zoals er geen handleiding bestaat hoe je gelukkig kunt worden. Het zijn zéér eenzame uitdagingen waarbij je met vallen en opstaan je weg moet in vinden.