Volgens kleine Sara, het dochtertje van mijn zus, heet ik “Ghing Ghing”. Nu ik er zo over nadenk, die naamgeving zou eigenlijk niet fout staan op de menukaart van een Chinees restaurant. Toch?
Telkens ze me ziet of als ik met mijn zus aan het telefoneren ben, is het kleine meisje zéér alert en kakelt ze diverse malen mijn naam op de achtergrond. Ze is nog maar 1,5 jaar oud weetjewel, en alhoewel de eerste woordjes nu toch al rijkelijk uit haar mondje rollen, is mijn voornaam niet bepaald een gemakkelijke klank voor haar. Ah meisje, als je dit ooit leest, sommige volwassenen kunnen mijn naam nog niet deftig uitspreken. Zit er dus maar niet over in. Ik vergeef het je!
In de prequel van het brabbelen waren “Bumba” en “Titta” (Tik Tak dus), de hoofdrolspelers die standaard om de haverklap te horen waren. De makers van die series zijn echt wel geniëen volgens mij. Toegegeven, een kindje entertainen is niet zo super eenvoudig als het lijkt soms. Voor een volwassene is het een marteling want Bumba lijkt op TV, in tegenstelling tot de boekjes, op een soort creepy mormel dat werkelijk complete nonsens uitkraamt. Maar ach, als het kindjes kan boeien, dan is het uiteindelijk voor mij allemaal dik OK hoor!
Sara kan momenteel, naast brabbelen, ook lopen en nonkel “Ghing Ghing” is trots! Mijn destijds lumineuze idee om een Swifferdoekje aan haar bips te monteren, zodat ze iets nuttigs kon doen wanneer ze poepjesschuivend over de vloer vooruit schoof, is dus niet meer van toepassing helaas. Ze kon voorheen al wandelen, maar het was nog altijd met behulp van de beschermende hand van een volwassene. Schrijvend vanuit mijn standpunt, toch ruim 1,5 meter hoger, was dit best wel amusant om te zien hoe ze onstabiel waggelde en ondertussen ook aan het vertellen was.
Om het nog eventjes kort over die eerste woordjes te hebben als ik mag? Het woord “boterham” is ondertussen ook toegevoegd aan haar momenteel beperkte vocabulaire. Het klinkt eerder als “bjoiteram”, maar het is volgens mij wel pretty obvious wat ze wil bedoelen. Wat ik wel niet had verwacht is dat ze het fijn vindt om, bijgestaan met een kinderlijke grijns op haar gezichtje, dat stukje “bjoiterham” gecoördineerd in mijn mond te proppen. *slik*
Lieve Sara, je nonkel “Ghing Ghing” zou eigenlijk wat moeten vermageren, maar heeft soms geen karakter. Ik vrees dat jij dat ook niet zult hebben als ik de recente foto’s bekijk waar je de kast met de chips hebt ontdekt. Je nonkel “Ghing Ghing” voederen met “bjoiterammen” gaat de omvang van zijn kadaver niet meteen verbeteren vrees ik. Maar, zoals ik al eerder schreef, zit er maar niet over in. Ik vergeef het je! 😉