I’m still me!

Ik zou liegen mocht ik beweren dat ik ongevoelig ben geweest voor het gekende sex-appeal van Rachel Green. Maar mocht ik mijn persoontje kunnen linken aan iemand  uit de welbekende sitcom “Friends”, dan zou dit zonder enige twijfel Chandler Bing zijn.  OK, ik geef het toe, ik heb soms wel de eetlust van Joey Tribbiani, maar toch voel ik mij nog het meest verbonden met de eerstgenaamde man in dit schrijfsel.  Het personage heeft het soort humor waar ik mijn volledig kan in vinden, en ik vermoed zelfs dat ik voor een stukje zijn humor heb overnomen door in mijn jonge jaren naar de serie te kijken. Ohhh,…my…gooood.

Gelukkig heb ik mijn leven niet laten inspireren door deze van H.M. Murdock. De kans zou immers groot geweest zijn dat ik op dit moment in een isoleercel tegen een denkbeeldig vriendje zat te kakelen. Een smoothtalker als Templeton Peck ben ik  (helaas) ook al niet geworden en de visuele referentie met B.A. Baracus was echter wel compleet zoek. Hannibal Smith zijn kruin was me uiteindelijk toch iets te grijs, en het idee met een dikke sigaar op straat rond te lopen met de tanden bloot leek me dan toch geen zo een  goed plan te zijn.

What’s in a name huh! Een andere jeugdheld heette dan weer Stringfellow Hawke. Nee, ik bezat helemaal geen supersonische “AirWolf” helicopter, dus ook deze vergelijking slaat nergens op, maar de coole/ernstige look in zijn ogen sprak me toch in die tijd ergens aan en heb ik ergens wel geërfd. In de serie klonk zijn naam overigens ook best cool maar geen haar op mijn hoofd echter dat er ooit aan denkt mijn zoon deze naam mee te geven.  Niet dat ik de schrijvers van de serie de grond uit de lucht wil schieten, maar in een gemiddelde Vlaamse school duwen kinderen voor minder elkaars hoofd in de toiletpot! 🙂

Om je toch enigzins gerust te stellen en het schrijfsel naar een verlossend einde te loodsen, don’t worry,…I’m still me! 😉