Ja, ik geef het toe dat ik mij voor de titel van dit schrijfsel heb laten inspireren door een bekend toenmalig medewerker van de VRT. Nu, laat ik niet voorspelbaar overkomen want daarover gaat dit schrijfseltje totaal niet.
Ik zou geen echte West-Vlaming zijn mocht ik de klassieke mededeling “Tzin der vele wei voet moment” niet aankaarten.
Vitaminekuurtjes en gezonde levensstijl ten spijt, ik ben dus gejost! Voor de 2de maal op korte tijd is meneer Snotvink geland op mijn schouder en duwt hij met zijn klamme vleugels de nodige zakdoekjes onder mijn neus. In aanbieding vinden we ook nog de klassieke Dafalgan on the rocks en de smakelijke keelpastilles die me moeten bijstaan deze korte doch rottige periode te overwinnen.
Screw you all, Vitamine A, B, en C! You all screwed up! Ik ruil jullie voorlopig in voor wat goeie ouwe Eucalyptustherapie! Het zijn op momenten als deze dat je van meneer Google leert dat je je nooit kan wapenen tegen een klassieke verkoudheid.
De behoefte om een dokterswachtzaal te bezoeken is immers verre van aanwezig. Bij mijn laatste bezoekje had ik namelijk een (vrij vermoeiend) gesprek met een iets bejaarde heer die zat te pochen met zijn 10 hartinfarcten en 5 liesbreuken. Het was echt verwonderlijk dat hij überhaupt (ja dat woord wou ik echt es gebruiken) nog in staat was om normaal te functioneren na het overkomen van zoveel onheil. Toegegeven, na het horen van zoveel drama is een verkoudheid echt wel peanuts!
Voor iedereen die bij het lezen van dit schrijfsel een verkoudheid heeft: keep on smiling! 😉
***Update // 01-05-2012 ***
Ik heb helaas de behoefte moeten vervullen in die zin dat het zelfstandig uitzieken van mijn verkoudheidje de situatie blijkbaar alleen maar verergerde. Mijn normaal gesproken stereo-ontvangstwas omgetoverd tot een hoogfluitend gemormel aan het rechteroor en mijn keel voelde aan alsof ik een tennisbal had proberen te slikken. De talloze hoestbuien tussendoor zal ik maar niet verder omschrijven. Verdict van meneer doktoor was dan ook een oor-en keelonsteking en daar moest ik natuurlijk mee oppassen. Hupsaké, je kan het al raden: lekkere antibiotica op het hoofdmenu en een hoestsiroop als degestiefje,…. *zucht!*