Als je me toestaat blijf ik kort nog eventjes doormijmeren op een eerdere blogpost namelijk “There’s probably”. De aanleiding hiervoor is zoals eerder vermeld de reportages, die ik wekelijks op de Vlaamse televisie volg, “In Godsnaam”.
De kloosterzusters uit Brecht, ook wel “Trappistinen” genaamd leven dag in dag uit een sober en vooral monotoon bestaan in volledige toewijding aan religie en God. In tegenstelling tot wat er oorspronkelijk in mijn gedachten leefde, bleken de meeste zusters behoorlijk praatvaardige mensen te zijn. Elk met hun persoonlijke (onuitwisbare) achtergrond en elk met hun eigen gevoelens slijten sommige al meer dan 60 jaar hun sandalen op de marmeren vloeren van het klooster. Laten we hierin wel eventjes “down-to-earth” zijn. Héél wat zusters werden op erg jong leeftijd familiaal gedwongen om in het klooster te gaan. Een zogenaamd “permanent religieus internaat”, zo interpreteer ik het. Misschien is dat iets te oneerbiedig tegenover de vrouwen die toen wel effectief hun roeping hebben gekregen. Doch aangezien de openmondigheid en eigenzinnigheid toen (en ik spreek van amper 60 jaar terug), bijlange niet zo groot was als nu, was het voor héél wat jonge meisjes een stil leed te verwerken.
Het werd me meteen duidelijk dat ook kloosterzusters hun gevoelens niet kunnen wegcijferen. Uiteraard leven de meeste zusters met de liefde voor god in hun hart, maar een “down-to-earth” persoon als ik zal ontkennen dat je enkel daarmee je denkbeeldige pap kunt koelen “no mather what” je je ook bij de term “god” mag voorstellen. Toch vond ik het verwarmend dat héél wat zusters aan de kletstafel wilden met mevr. Annemie ondanks de strenge kloosterregels die hen oorspronkelijk waren opgelegd. Héél wat zusters bloeiden voor de camera open tot joviale en lachende oma’s en brachten op die manier de daad bij het woord. De ironie wil immers dat iemand die enkel het boek leest het uiteindelijk nooit “for real” zal beleven.
Wat zong die zangeres weer met haar blonde lokken? “What if God was one of us,….?” Wie zal het zeggen, maar naarmate de aflevering evolueerde steeg in mij het vertederende gevoel van …“we are humans afterall,…”.
“In Godsnaam” is een reportage reeks van Annemie Struyf voor Eén.