Stephen King heeft altijd al een stapje voorgehad inzake mijn boekenkeuze. Begrijp me niet verkeerd, de dag dat ik een boekenkast vol leesboeken zal hebben zal waarschijnlijk de dag zijn wanneer de wereld zal vergaan. De leesmicrobe heeft tot op heden nog altijd geen invloed op mij gehad en het lijkt alsof ik een beenhard immuunsysteem bezit inzake alles wat met leesboeken te maken heeft. De weinige boeken die ik dan effectief wel gelezen heb waren boeken van de man in kwestie. Omdat héél wat boeken van de meester-griezel-schrijver verfilmd zijn heb ik er dusdanig al een aantal van bekeken en tevens ook in mijn bezit. Bij deze doneer ik daarom een 2de GBM blogpost aan een verfilming van een Stephen King-verhaal, namelijk “Secret Window” uit 2004.
- Beknopte verhaallijn
De succesvolle schrijver Mort Rainey leeft, na de scheiding met zijn vrouw Amy, een kluizenaarsleven. Teruggetrokken leeft hij in zijn blokhut aan de oevers van Tashmore Lake samen met zijn hondje Chico. Lijdend aan “writersblock” slijt hij zijn dagen ofwel slapend in de canapé ofwel starend en mijmerend naar zijn computerscherm waar hij amper een paar zinnen tevoorschijn kan toveren. Op een dag wordt hij gewekt door gebonk op zijn deur waar een zekere John Shooter (met een sappig Mississipi-accent) claimed dat Rainey zijn verhaal heeft gestolen en dat hij het verhaal niet heeft afgemaakt. De half versufte Rainey snapt niks van het gebrabbel van Shooter en slaat de deur voor diens gezicht dicht. Shooter laat echter een manuscript na aan zijn voordeur. Wanneer Rainey na enige aarzeling deze begint te lezen merkt hij tot zijn verbazing een volledige overeenkomst met zijn eerder verschenen boek: “Secret Window, Secret Garden”.
- Filmgenre
John Shooter: “Thought you didn’t smoke?” Mort Rainey: “I took it up recently for my health.” Johnny Depp speelde deze rol net voor het uitbarsten van de “Pirates Of The Carribean-heisa”. De vergelijking met “captain Jack Sparrow” is dusdanig ver te zoeken en dit brengt de film enkel maar ten goede. Depp die altijd een deel persoonlijke (humoristische) karaktereigenschappen in zijn rollen stopt doet dit voortreffelijk in deze prent van David Koepp en zet dusdanig een overtuigende gestoorde maar toch ook ergens een komische rol neer. Het 2de hoofdpersonage, Shooter, wordt dan weer gespeeld door John Turruro. Ook al komt het karakter qua uiterlijk niet bedreigend over, het gevoel van verstikkende stalking komt na verloop van tijd wel naar boven. Ik heb het boek maar na het zien van de film gelezen en her en der laat de film wel enkele verhaallijnen vallen. Doch zich uitgevende als lees-analfabeet, who am I to judge. De film is hoedanook één van mijn favorieten sinds ik deze jaren terug in de filmzalen heb mogen bekijken.
IMDB labeled deze film met een gematigde 6,4/10. Een beetje pover naar mijn persoonlijke mening, maar ik vermoed dat ik één der weinigen ben die eerst de film bekijkt en daarna pas de moeite zal doen het boek te lezen. Mort Rainey: “The only thing that matters is the ending, it’s the most important part in the story the ending,….and this one….is very good”.