Het zou een perfect nieuw scheldwoordje kunnen worden want soms snap ik niet waar de zogenaamde regisseurs/acteurs in Hollywood zich mee bezighouden. Het lijkt alsof ze de jarenlange mentaliteit van de gemiddelde Vlaamse charmezanger hebben overgenomen. De achterliggende gedachtengang is sinds jaren vaak voorspelbaar: haal een (in vroegere tijden) succesvol concept van onder het stof, plaats er een leuke beat onder en verkoop het aan de massa en roep luidkeels “easy money!”. In het heilige woud van de filmwereld is met sinds enkele jaren aan het rooien geslagen. Je rukt een gevestigde stripfiguur uit zijn roots en je laat een hippe acteur kunstjes opvoeren in combinatie met een deel oneliners en instant action en klaar is Kees. Niet dat sommige acties niet geslaagd zijn. Don’t get me wrong about this one. Sommige films zijn effectief een leuke en ronduit geslaagde uitbreiding van het originele concept maar het is helaas verdomd spijtig dat het gros van dergelijke “pogingen tot” een verschrikkelijk groot junkfoodgehalte bevatten.
Dat datzelfde woud steeds vaker rotte vruchten begint af te werpen was al langer gekend. Het oorspronkelijk vernieuwende filmgenre van “Saw” bijvoorbeeld begint, na 5 films verder, meer en meer op een vermorzelde en beschimmelde “wilde kastanje” te gelijken, terwijl films in het genre als “The Fast And The Furious” sterke gelijkenissen vertonen met “squirrels on speed”. Ik kreeg waarempel neigingen om de getormenteerde beestjes het genadeschot te geven om het uit zijn lijden te verlossen tijdens het bekijken van dergelijke films. Oh well, voor elk wat wils dunkt me?
Zo, waarom schrijf ik dit dus allemaal, bekijk die films dan gewoonweg niet, hoor ik je misschien denken? Right? Damn right! Thank God for trailers! Recentelijk heb ik een voorsmaakje mogen bekijken van de nieuwe “A-Team” prent op mijn 24″ iMac en het zal werkelijk de eerste keer zijn dat ik het mij beklaag dat het scherm zo groot is. Alle goede jeugdherrineringen van welleer hielden een geweldadige protestactie tegen het zogenaamde “moderne” concept waarin de 4 actiehelden van toen zich anno 2010 moeten doorspartelen. Als je nooit eerder de originele A-Team-serie hebt gevolgd, die toch wel de jaren ’80 bestempelden, dan is er waarschijnlijk niks aan de hand. Als je echter, like me, als “cola-slurpende-snotaap” opkeek naar de geschifte personages van Howlin’ Mad Murdock, de stoere vuisten van B.A Baracus, de melige verleidingstrucks van Templeton “Face” Peck en de “I-love-it-when-a-plan-comes-together-attitude” van mr. Hannibal Smith dan zul je hoogstwaarschijnlijk mijn uitgebluste klaagzang in deze post begrijpen. Holy Wood!
Aan Saw ben ik nooit echt geweest. The Fast and the Furious-franchise vind ik wel leuk als ontspanning. En the A-Team, heb ik wel af en toe gezien. En toch spreekt de trailer van de film me wel aan. Waarschijnlijk denk je te veel in de trand van “Vroeger was het beter”. Er waren hoogst waarschijnlijk ook mensen (en zijn) die het originele concept ook afschuwelijk vinden. Voor iedereen wat wils dus.
En als ge een beetje moeite doet, er zijn echt wel veel goede films hoor. Onlangs weer naar Crash gekeken. Hollywood-film maar echt wel een alternatieve, aangrijpende prent!!
“Crash” is subliem! Evenals “Babel”. Uiteraard zijn deze films soms minder makkelijk te verteren. Een no-brainer kan er gerust in bij mij maar ik heb gewoon te goede jeugdherrineringen aan het “A-Team” en het zien van de nieuwe versie vloekt idd bij me. Dus in dat opzicht vind ik het oude concept beter, maar das uiteraard persoonlijk. Can’t help it.