…moeten mannen met baarden zijn!” Zo gaat het welbekende opzwepende deuntje wanneer men, in lang vervlogen tijden, als zeeman de woeste zee trotseerde. Nee, ik ga mij niet focussen in het reinigen van visgraten of het verzamelen van afgehakte viskoppen. Wel wil ik het eventjes hebben over een natuurlijk artifact dat ik toch al “meer dan den helft van mijn leven” bezit, namelijk de “ringbaard” aka “goatee”.
Ringbaardjes zijn trendgevoelig, althans als we Hollywood mogen geloven. Brad Pitt heeft er anno 2010, tussen 2 filmrollen door, een echte geitenbaard op nagehouden en verdoezeld op die manier zijn welliswaar gedateerde jeugdige sexappeal. Andere sterren gebruiken hun “goatee” dan weer als verlengde van hun acteerprestaties voor verschillende films. Zo speelt Edward Norton in minstens 3 films (American History X, 25th Hour en Pride and Glory) een personage die met dezelfde goatee op het witte doek verschijnt. Als we het in hogere sferen opzoeken dan merkten we in het verleden dat de welbekende “captain Spock” uit Star Trek in een bepaalde episode zelfs een “goatee” draagt om zijn alternatieve personage te visualiseren. Johnny Depp is artistieker en outte zich , al dan niet op het witte doek, met een meer geraffineerder struikgewas. Niet enkel Hollywood sterren profileren zich op die manier. De in 1994 overleden rockzanger Kurt Cobain kwam vaak genoeg op de foto met een “grungy-goatee” en was tegen wil en dank een gelijkaardige trendsetter.
As for me, ben ik reeds sinds het begin van de ontwikkeling van mijn secundaire geslachtskenmerken de trotse bezitter van een gelijkaardig ringbaardje. Nooit of te nimmer kreeg ik immers tijdens het verslijten van mijn broek op school een negatieve reactie hieromtrent. Toen ik merkte dat dit ook in een later stadium van mijn jonge leven uitbleef ben ik, uit pure gewoonte en eigenlijk ook wel een beetje gemakzucht, het decoratiestuk blijven behouden. Jongstleden moest ik wegens een tragisch calculatiefoutje van scratch herbeginnen en verwonderde het mij enigzins hoe mijn medemens hierop reageerde in de (soms) minder positieve zin. Het mag bij deze gezegd worden dat een (ring)baard(je) in het algemeen een kenmerkend visueel element is dat onherroepelijk herkenbaarheid en zelfs gevoel kan bepalen. Meneer Abraham wist overduidelijk waar hij de mosterd haalde want zeg nu zelf, zou jij je vader Abraham (hoogstwaarschijnlijk een andere dan deze die de mosterd effectief vond) kunnen voorstellen zonder zijn smurfenbaard? Probably not!
Laten ik ook eventjes vlug de stelling verwerpen dat schoonheidsapparaten een gesloten territorium is met het waarschuwingsbordje “women only”. Op een verwaaid moment op het Internet kwam ik immers per toeval het volgende tegen waarbij ik bijkomstig dacht van: “this only happens in the USA!” Zowaar een leuke afsluiter van deze post en misschien een originele geschenktip?
*** Update 31/03/2012 ***
Ik zou gerust mijn quote hierboven mogen uitbreiden, want toevallig kwam ik vandaag op een site terecht dat zich compleet gericht heeft tot de (al dan niet wannabe) baarddragers onder ons. Van onzekere pubers tot volwassenen die een “change of look” in gedachten hebben, noem maar op!
Toegegeven, het ene exemplaar is al geslaagder dan het andere, en sommige “piraten” zien er echt wel niet uit. Oordeel zelf of je dit puur staaltje macho dat een man kan hebben kan appreciëren of niet. Mocht je je nog meer interesseren voor het meest opvallende secundaire geslachtskenmerk waarin mannen en vrouwen verschillen van elkaar, dan kan ik je nog vlug toefluisteren dat YouTube werkelijk bulkt van de filmpjes waarin mannen hun baardgroeikunsten (en gelukkig enkel maar dat! :p) voor je tonen! Enjoy!