Hindernissenparcour

In België, en dan spreek ik eigenlijk over Vlaanderen want in Wallonië komt ik zelden tot nooit, leiden momenteel alle wegen naar,… wegenwerken. Ergert u er zich ook aan de laatste tijd? Die verdomde, excuseer me voor mijn gevloek in schrijftaal, wegenwerken? Heb jij ook de indruk dat je, ongeacht waar je die dag naar toe wilt kachelen, het wegdek opeens onderworpen wordt aan renovatiewerken en dat die om onverklaarbare redenen maar blijven aanslepen?

Het lijkt soms of men bewust het asfalt opengooit om er dan vervolgens voor een aantal maanden niet meer naar om te zien. Net alsof men net wilt dat je je gaat ergeren. Begrijp me niet verkeerd, héél wat wegen in Vlaanderen zijn een reliëf waarbij je het Engelse spreekwoord “shaken not stirred” beslist van stal kunt halen. Renovatie is dus echt wel nodig, want we betalen er genoeg belastingen voor. Maar, allez,… spreid alles dan toch een beetje, en doe niet alles op hetzelfde ogenblik waarbij het rijden op de weg een puzzel wordt. Juist eh?

Onlangs ging ik eens naar de kust om eens uit te waaien, en geloof me vrij dat heb ik letterlijk gedaan. De werken waar men vorig jaar aan begonnen was, waren er op dat moment nog altijd. Geloof me vrij, het was niet gezond voor mijn rikketik en de dame van mijn GPS heeft bijzonder veel gekakeld tegen me die dag en was zelfs op een gegeven ogenblik het noorden kwijt.

Mijn ergernissen in het verkeer zijn niets nieuws onder de zon, want haast dagdagelijks krijg ik te maken met een soort onoverkomelijk hindernissenparcour om van bij mij thuis tot op kantoor te geraken. Ik heb niet de luxe dat ik op 5 minuten afstand van mijn werk woonachtig ben, anders zou ik het niet schrijven natuurlijk. Die afstand vind ik an sich niet erg, want ik wil beide werelden een beetje uit elkaar houden in de mate van het mogelijke. Maar als je bedenkt dat mijn lichaam de neiging heeft om relatief kort na het vertrekken van mijn woonst (in de vroege morgen) het signaal te geven dat ik een dringende sanitaire stop moet maken, dan kan je je wel voorstellen dat elke vorm van hindernis die ochtend letterlijk nijpend frustrerend is.

Ik zou zelfs meer durven schrijven, het is bijna een mirakel als ik een ochtend, niet bagten een zogenaamde tracteur vast zit en ik mij niet innerlijk dooderger aan de tergend trage vooruitgang van het gevaarte. Het ding voorbijsteken is op mijn route niet echt een optie, want mijn traject is voorzien van betonnen blokken om de zoveel meter op de scheidingslijn tussen de 2 rijvakken.

Telkens hoop ik stilletjes dat de landbouwer in kwestie, die tijdens het rijden verticale bewegingen zit te maken op zijn zetel waarbij het net lijkt of hij een springveer in het achterwerk heeft zitten, een zijbaantje gaat nemen. Ik leef in een illusie op dat moment, want dat zijbaantje nemen doe hij dus nooit en het licht aan het einde van de tunnel om mijn nijpend probleem op dat ogenblik op te lossen is dus verderaf dan initieel gedacht.

Moraal van het verhaal is dat je eigenlijk geen nieuws meer hoeft te volgen om tot het besef te komen dat er binnen een afzienbare tijd verkiezingen gaan zijn. Ik meen het. Observeer gewoon het aantal wegen dat men bewust opengooit en je weet dat die tijd aan het naderen is. De ironie is echter, dat ik me na de verkiezingen, met dit soort ergernissen minder moet bezig houden en ik me volop kan concentreren op het vastzitten en niet voorbij geraken van een traktor.

---

Bron afbeelding: Mabel Amber / Pexels