Toen ik nog mijn kniebroekjes zat te verslijten op de lagere school, dan kwam mijn grootmoeder (aan moederskant) mij de woensdagmiddag altijd oppikken aan de schoolpoort. Ik had geen problemen haar te spotten, want in haar letterlijk fluo felgroene Ford Escort met semi lederen zetels pikte ze me op en was de kans relatief groot dat de reis die middag richting shoppingcenter ging.
Een “fluo felgroene Ford Escort” hoor ik je denken. Oink? Jawel, vraag me niet concreet waarom de keuze op dit onorthodoxe kleur was gevallen zoveel jaren voor mijn geboorte. Of misschien, ja … toch wel eigenlijk. Misschien kan ik je toch een antwoord geven bedenk ik me nu net.
Ik heb me namelijk laten vertellen, zoveel jaren terug hoor, dat mijn grootvader zaliger, je weet wel van wie ik de schrijfmicrobe heb overgenomen, specifiek zo een kleur wou. Niettegenstaande er logischerwijze protest kwam van inwonende familieleden, waarbij ze zijn keuze totaal belachelijk vonden, hield hij voet bij stuk en moest die auto willes nilles dat specifieke kleur hebben. Als het blijkbaar in zijn hoofd zat en hij het dus echt wou, ja dan moest het ook zo zijn. Dat heb ik misschien ook wel een beetje van hem mee, maar desondanks dat moet je toch toegeven, dat hij toch een beetje zijn tijd vooruit was. Anno 2023 is dit volgens mij best hip en cool, denk ik? Hoedanook opvallen met zo een kleur heeft eigenlijk geen trends nodig. Het valt gewoon op.
In de zomermaanden vond ik die auto eigenlijk niet zo tof. Nee, het heeft niets te maken met het kleur, maar het ging em op die bepaalde periodes van het jaar meer om de inhoud van de auto. Ik verklaar me even nader. Zoals ik al schreef had de wagen dus semi lederen zetels en wanneer die een bepaalde periode in het vlakke zonlicht had gestaan, ja dan was het niet zo aangenaam zitten met mijn kniebroekjes. Mijn kuiten en billen deden echt pijn van de nijpende hitte en ik wou er zo snel mogelijk uit ontsnappen.
Zodanig pijnlijk was die zitervaring, dat stilzitten een onmogelijke opgave was en het een regelrechte marteling werd. Ik vraag me toch af of niemand anders van mijn familie dit ooit als een groot mankement aan de wagen heeft gevonden. Vast en zeker wel, kan ook niet anders, maar in die tijd waren de mensen nog een beetje gehoorzaam aan de oudere generatie en hebben ze het hem misschien nooit face to face gezegd om toch maar geen rutteling te krijgen.
Gelukkig had mijn grootmoeder dit voorzien, waaruit ik dus zeker weet dat er dus wel protest zal geweest zijn, en werd de auto aangekleed met vrij oranjeachtige wolachtige dekens achteraan die de marteling wat deden vergeten. Ja, de kleurcombinaties zijn extreem nietwaar.
Geef maar toe, een fluo groene Ford Escort MK2 (medio early 80’s) met relatief felle oranje zeteldekens, dat zie je niet zo erg vaak en oogt toch een beetje erg speciaal. Het bracht in ieder geval extra kleur aan mijn prille jeugd. Zoveel kleur zelfs, dat ik het ben blijven onthouden en ik besloot daarover eens te schrijven.
Bron afbeelding: ER Classics
Een exacte replica vinden was wat moeilijk, maar zonder trekhaak was de wagen pretty much it qua model.
Haha dat gevoel van warmte aan de billetjes hadden wij ook vroeger ,ons pa had een rode ford Anglia en in de zomer was het ook van dat man wat kon dat warm zijn jammer dat de auto’s nu weinig kleur hebben .de onze is nu een oranje Dacia gewoon om wat meer kleur in de straat te hebben tis al grijs genoeg
Dan weet je inderdaad wat ik wil bedoelen! Het valt inderdaad op dat wagens dezerdagen meer en meer andere kleuren krijgen dan de klassieke kleuren wit, zwart en zilver. Nu an sich vind ik dat niet lelijk. Er mag effectief zoals je schrijft, wat kleur zijn in onze grijze landje!