Soms, … maar echt soms, voelt het alsof ik wat behekst ben. Net alsof ik in een vorig leven een onvoorstelbaar kwaadaardig persoon moet zijn geweest, en waarbij het onbekende mij nu de rekening presenteert. Mensen gaan me haast vermijden of niet meer geloven, maar ik heb opnieuw verdrietig nieuws te melden.
Ook al was de ambitie om dit jaar blogsgewijs over leukere dingen te schrijven, dwingt de gebeurtenis van iets meer dan een week geleden me opnieuw te schrijven over iets bijzonder tragisch. Ik had misschien kunnen opteren om er niet over te schrijven, door te doen alsof er niets was gebeurt, maar dat zou wat oneerbiedig van me zijn. Mijn blog omschrijft gebeurtenissen en ervaringen in mijn leven, als een soort dagboek, en dit negeren zou simpelweg fout zijn, omdat het een impact op me heeft.
Een tante van me heeft hetzelfde pad gevolgd als mijn moeder. Zo, ik schrijf het kort en bondig. Ik had met haar een zeer goede band en erg nauw contact, maar ergens voelde ik dat het niet pluis zat. Meer zal ik er niet over schrijven, want als je mijn blog wat volgt dan weet je wel waarover ik het heb. De reden waarom, mag dan wel compleet anders zijn tov mijn moeder, het resultaat is vanzelfsprekend hetzelfde. De teller stond reeds op 4, nu staat die op 5. Het is wat het is.
Natuurlijk bracht dit afgrijselijke nieuws, herinneringen die reeds onder een virtueel dun laagje zand lagen, weer naar boven. Natuurlijk was ik van streek en natuurlijk heb ik gevloekt. Maar weet je, en dit klinkt misschien wat oneerbiedig, ik wil me persoonlijk niet meer laten meevoeren naar de donkere plekken waar ik de afgelopen maanden heb doorgekropen en waar ik tot vervelens toe over heb geschreven. Ik ben dat eigenlijk een beetje kotsmoe.
Deze gebeurtenis voelt nu anders aan voor me, maar maakt het niet minder erg. Nee, het is vreemd, het is net alsof ik een pantser heb gekregen die dit soort schokken dempt. Ik heb ontdekt, van mijzelf, dat ik eigenlijk veel positiever in het leven sta dan ik durf toegeven soms, en ik voel me, hoe raar dit nu mag klinken, momenteel best OK.
De gesprekken met de rouwconsulent hebben daar veel mee te maken volgens mij. Ik heb diepgaande gesprekken gevoerd die me letterlijk misselijk maakten achteraf, maar ik wel blij was dat die gevoerd zijn. Ik heb geen seconde, maar dan werkelijk geen seconde spijt dat ik die stap gezet heb.
Tante,… het ga je beter. Meer kan ik niet schrijven. Ik kan niet uitdrukken hoe dankbaar ik ben voor alles, en ik hoop dat je je rust gevonden hebt.
John
Bron afbeelding: Adam Kontor / Pexels
Hy John,
Nee niet weer hé ,dat dacht ik als ik het overlijdensbericht las op de site ,toevallig ? Die naam zei mij iets en ben gaan kijken naar het overlijdensbericht.voor de zoveelste keer verdriet en onmacht voor hetgene dat gebeurt is .ja en alles komt terug van hetgene dat je ergens een klein plaatsje hebt gegeven en wat beter voelt in hetgene dat je doet .er over praten met iemand kan deugd doen en dan kan je terug verder met je dagelijkse dingen maar het blijft toch weer wat hangen .veel sterkte en kracht om door te gaan en een mens is sterker of dat we denken .ons ma zei altijd een dag met ne keer en we zien wel .vele groetjes en hou je goed
Hey Katleen, bedankt!