Het dragen van een bril heeft diverse nadelen. In mijn jonge jaren (en dan spreek ik zo halfweg de jaren ’80 van vorige eeuw) werd ik er soms op aangesproken omdat het destijds een zeker “geek-gehalte” had. In die tijd bestond dat woord nog niet echt, en werden er andere dingen geroepen dat ik in mijn psyché heb verdrongen. 😉
Op latere leeftijd was het simpelweg vervelend als je je lokale stamcafé binnenkwam vanuit de koele avondlucht en je meteen het natuurlijke fenomeen, het “aandampen van de brilglazen”, voor ogen kreeg. Uitdaging, het is bijzonder aangenaam om in een overvol café je verrekijkers af te nemen en hopen dat het ding na het verwijderen van de damp nog héél blijft als je het weer op je neus zet.
Een voordeel daarentegen is dat je ogen gepantserd zijn tegen verdwaalde insecten en zure regen als je een fietstochtje maakt en dat je als tiener anno 2019 blijkbaar in de smaak valt bij de meisjes als je een zogenaamde geek-bril draagt. Zucht, waarom komen dit soort trends altijd 20 jaar te laat! 😉 Het is zelfs zo dat mensen die überhaupt geen bril nodig hebben, er toch ééntje kopen om toch maar hip te zijn. *slaat-met-hand-tegen-hoofd*… visueel gehandicapt zijn is dus hip. Straks wordt het bezitten van keunetanden een statussymbool. Mjeh!
Dat een bril een klein fortuin kost, dat is geen geheim. Het is investeren, want het oog wil ook wat. Je zou natuurlijk naar een iets goedkopere winkelketen inzake brilmonturen kunnen gaan om zo enkele eurocenten te besparen, maar aangezien het toch om mijn ogen gaat en ik er visueel afhankelijk van ben, heb ik nooit de ambitie gekoesterd om daar het werkwoord “besparen” op toe te passen.
Ja vergis je niet, de eindrekening is soms niet om aan te zien. Een eventueel voorafgaand oogonderzoek om te kijken of je oogbollen nog mooi bol zijn, of om te checken of de lens van je oog niet aan het afbrokkelen is en er geen verkleuring van je irissen heeft plaatsgevonden, hoort er na zoveel jaar brildienst vanzelfsprekend bij.
Misschien doet het je vaag herinneren aan het verplichte medische onderzoek op school. “Allez John, lees es wat er staat.” “E, 3, r, u, 4,… und so weiter” Meestal moest je dan op een gegeven ogenblik je bril afdoen en kreeg je te horen dat je ogen niet optimaal waren. *haalt schouders op en rolt met de ogen*
Gelukkig kan ik schrijven dat mijn oogbollen zich anno 2019 gestabiliseerd hebben. Mijn brilglazen hoeven gelukkig geen 5 cm dik te zijn en als het blijft zoals het is, word ik met de activiteiten uit voorgaand alinea nooit meer geconfronteerd.
Anyhow, eens dat euvel dus achter de rug is kan je richting optieker/opticien trekken om als een blinde mol te kiezen uit allerlei soorten monturen. Je huidige bril ophouden en een nieuwe passen is een zéér moeilijke onderneming en de handspiegel tot tegen je neuspunt drukken om te kijken of de montuur je past is ronduit lachwekkend. Aangezien ik dezer dagen dit soort activiteiten alleen onderneem, is het achteraf altijd nagelbijten en hopen dat je je niet blind hebt gestaard op je uiteindelijke, finale keuze. Nu ja, op het moment dat ik na 1,5 uur modellen passen een keuze moest maken had ik er een goed oog in hoor, en een weekje later was ik best content dat mijn ogen me niet bedrogen hadden.
Enfin, long story short, John heeft dus een nieuwe bril, en is 500 euro armer en heeft het gevoel dat hij in dit schrijfsel iets teveel woordspelingen met het woordje “oog” heeft gemaakt.
Gelukkig is het met mij nog niet zo erg gesteld als de figuur hieronder.