Een GBM die aansluit op mijn recent verblijf in de Verenigde Staten. Moet kunnen dacht ik zo en met deze gedachte in het achterhoofd begon ik te tikken aan mijn persoonlijke filmbespreking van “Super Size Me”. Een film, nu ja film, die eigenlijk voor mij een speciale betekenis heeft aangezien deze prent mij heeft gemotiveerd, en heeft blijven motiveren, om te gaan sporten en wat kg’s af te vallen. Vraag me niet om de “hoe” of de “waarom”, het was gewoon zo en daarom bedank ik bij deze Morgan Spurlock voor zijn documentaire uit 2004 waar we nu eventjes onze tanden in zetten! Smakelijk!
- Beknopte verhaallijn.
Everything is bigger in America. We got the biggest cars, the biggest houses, the biggest companies, the biggest food and finally the biggest people.
What would happen if I ate nothing but McDonald for 30 days straight.
Would I be on the fasttrack in becoming an obese American?
Would it be unreasonable dangerous?
Let’s find out, I’m ready. Super size me!
- Filmgenre
Het lijkt alsof de club van de rebelse Amerikaanse regisseurs zijn pijlen richt op alles wat “not done” lijkt te zijn in de Verenigde Staten. Laten we deze stelling, in het geval van “Super Size Me”, meteen met een figuurlijke korrel zout tot ons nemen, want uiteindelijk wordt hier een maatschappelijk probleem aangekaart welke je overal ter wereld kan vinden.
De openingszinnen van Morgan Spurlock zijn duidelijk en vatten meteen de inhoud van de film samen. Bij de nuchtere aardbewoner zorgt dit voor een frons op het voorhoofd in combinatie met de bekende “wijsvinger-tegen-de-slaap-kloppende-beweging”. Optioneel zou je kunnen schreeuwen: “Ja, wat had je nu eigenlijk gedacht?!”. Feit is echter dat Spurlock deze vraagstelling zag aankomen en hij benadrukt dat een bepaalde laag van de Amerikaanse samenleving, die dagelijks meerdere malen fastfood tot zich neemt, geen flauw benul heeft wat dit met je gezondheid kan aanrichten. Spurlock, die doorgaans een vrij gezond mens is, laat zich voorafgaand uitgebreid medisch onderzoeken en begint onder het oogrollend gezucht van zijn vegetarisch liefje aan zijn “McDiet” en ziet zodoende uitkomen wat iedereen al had kunnen vermoeden.
Uit eten gaan in de States kan een aardige cent kosten. Gezonde voeding is uiteraard aanwezig, maar daar betaal je ook een iets duurdere prijs voor. De goedkoopste manier om uit eten te gaan is spijtig genoeg fastfood. Daar betaal je, naar schatting, voor 1/4 de van de (gezonde) prijs een volledige maaltijd waarbij je ook van je honger verlost bent. Als je weet dat de gemiddelde Amerikaan een bescheiden loontje heeft, dan zal de neiging om je knorrende maag te sussen met fastfood, om financiële redenen alleen al, vlugger gemaakt worden. Feit is ook dat het niet enkel en alleen McDonald is die de zogenaamde “bad guy” is. McDonald is wereldwijd wel één van de beste van de klas inzake naambekendheid en werd er dusdanig uitgepikt als zondebok voor deze film. Als je echter ziet dat de frisdrankgigant Coca Cola hun drankje Fanta in de States, fluoriserend oranje laat ogen en dat ontbijtgranen, brood en gebakjes erg vaak een schandalige overdosis suiker bevatten, dan lijkt het er mij gewoonweg sterk op dat er in de kern wat schort aan de wetgeving omtrend het algemene voedselsysteem in de USA. De kersencola “Dr. Pepper” kan je in de USA, tot vervelens toe, overal kopen terwijl in Europa, althans in België toch , deze minder en minder aanwezig in de winkelrekken voor handen is. Je zou haast durven zeggen dat de strenge wetgeving in Europa dan toch voor iets nuttig is geweest.
Zoals ik al tikte is de film een documentaire en is het in zekere zin grappig om zien hoe dat de energieke Spurlock langzaamaan een metamorfose ondergaat tot een semi-depressieve junkfoodaddict. Grappig maar realistisch en eigenlijk wel een beetje verontrustend. Over acteren is er in deze prent geen sprake. Je zou kunnen zeggen dat het einddoel van de film ronduit goedkoop en “certified crazy” is, maar dan mag je eigenlijk met een gerust hart je dagdagelijkse TV ook uit het raam zwieren want daar toont men een andere soort junk.
IMDB deelt mijn visie en schenkt Spurlock een mooie 7,6/10.